ซาตานเร้นใจ

“เข้าไปล้างเนื้อล้างตัวอีกหน่อยก็ดี ฆ่าเชื้อโรค” นิ้วเรียวชี้ส่งไปที่ห้องน้ำพร้อมทั้งยื่นชุดคลุมให้อีกตัว คนฟังหน้าชาต่อสิ่งที่ได้ยินแต่ต้องพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ ล้างเนื้อตัวตามคำสั่ง ก่อนจะเดินออกมาหาความอึดอัดอีกหน
“งั้นก็เริ่มกันเลย ถอดเสื้อผ้าวางไว้บนโซฟาแล้วเดินมาหาฉันที่เตียง”
ออกคำสั่งก่อนจะปลดเสื้อคลุมจนร่างเปลือยเปล่าแล้วนอนรอที่เตียงอย่างใจเย็น ชำนาญและปราศจากความเขินอาย แต่หญิงสาวช่างเคลื่อนไหวช้าผิดจากตอนทำงานในร้านกาแฟที่คล่องแคล่วว่องไวจนเขาชักจะหงุดหงิด ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาช่วยถอดเสื้อผ้าออกจากร่างเล็กแบบลวกๆไม่เบามือ ไม่สนว่าผ้าจะถูไถถูกผิวบางจนแดงเป็นรอยก่อนจะลากเธอกลับมาที่เตียง
เพียงผลักเบาๆ ร่างเล็กก็ล้มตัวลงที่นอนอย่างหมดเรี่ยวแรงและอับจนหนทาง ดวงตากลมต้องสั่นไหวร้าวรานใจเมื่อฝ่ามือร้อนจัดของเขาเริ่มลูบไล้ลงมาตามผิวกายขาวใสของตน รุ่นพี่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยปลื้มและมีใจให้ วันนี้เขาคนนั้นกำลังทำท่าทีเหยียดหยามและส่งสายตามองเย้ยหยันราวกับเธอไม่ใช่คน
ชายหนุ่มส่งเสียงเบาๆในลำคอ เพียงแรกสัมผัสกับผิวกลายเปล่าเปลือย ประสาททุกอย่างคล้ายถูกกระตุ้นจนตื่นตัว เนื้อตัวของอีกฝ่ายนุ่มนวล มีเนื้อหนังแบบคนกินและนอนไม่ตรงเวลา แต่ทุกส่วนช่างรับกับสัดส่วนกลมกลึง ความรู้สึกตื่นตัวนั้นมากจนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่มีเพียง ‘ใคร่’ อันน่าขยะแขยง แม้เปรมินจะเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเพศบุรุษที่เย้ายวนแต่ปฏิกิริยาโต้ตอบมีเพียงความเงียบและเชิดหยิ่งราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรกับสิ่งที่เขาทำ สร้างความรู้สึกโมโหอยากเอาชนะท่าทางจองหองให้มากขึ้นไปอีก
“เธอเคยนอนกับใครมาก่อนหรือยัง กี่ครั้ง กี่หน”
เพียงสัมผัสผิวนุ่ม เปรมินถึงกับนิ่วหน้าเพราะรู้สึกสูญเสียการควบคุมตัวเองลงช้าๆ ทั้งที่ตั้งใจจะถามเพื่อเยาะเย้ยถากถาง แต่กลับหลุดเสียงพร่าถาม ทั้งในใจยังเกิดความรู้สึกบ้าๆ ที่ไม่ต้องการให้ใครได้ลิ้มชิมกลิ่นหอมหวานของกายสาวอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผู้หญิงคนนี้เป็นของเล่นของเขา
“นับครั้งไม่ถ้วนสินะ” เมื่อคำตอบที่ได้คือความเงียบ เลยถือวิสาสะตอบแทน มือก็บีบเคล้นไปทั่วนวลกายนุ่มหยุ่นพยายามสร้างอารมณ์ให้กับตัวเองเพราะเธอหุ่นห่างไกลมาตรฐานของเขามาก แต่น่าแปลกที่ในใจเบื้องลึกมันมีความรู้สึกหวงร่างๆนี้ที่กำลังจะเป็นของเขา ผิวนุ่มไม่ระคายมือของเขา หน้าอกน่าใจกะทัดรัดของเขา และเขาจะไม่ยอมที่จะให้ใครมาซื้อไป ‘ใช้ร่วม’ แต่ความรู้สึกทั้งหมดนั้นมันไม่ได้มากพอที่จะทำให้ความรู้สึกชังเธอนั้นเปลี่ยนไป
คนตัวเล็กกัดฟันแน่น เจ็บใจจนหน้าชาไปกับคำถามหมิ่นหยามและคำตอบพูดเองเออเองที่ทำให้รู้สึกยับเยิน “ไม่...” ย่นคอหนีปลายจมูกที่ซุกไซ้เข้ามาจนถึงหน้าอกหน้าใจ ทั้งตกใจทั้งขยะแขยงผู้ชายคนนี้ เกลียดสายตาของเขาที่แปรเปลี่ยนไป จากพี่ชายใจดี อ่อนโยน เป็นใครก็ไม่รู้ไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก เธอเกลียดสันดานของผู้ชายที่ทำแบบนี้กับใครก็ได้โดยปราศจากความรัก เขาสามารถจูบกับใครก็ได้ กอดกับใครก็ได้รวมถึงทำรักกับใครก็ได้ โดยปราศจากความรู้สึกดีๆ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องผลักเขาออกห่างเพื่อตั้งหลัก
“ดะ...เดี๋ยวก่อน...”