เจ้าป่า

“มีสิ มีมากด้วย” ชายชราตอบ “ไม่สังเกตหรือว่าทำไมมันไม่ยอมเข้าโจมตีเราทั้งที่มีโอกาสหลายครั้ง”
หยิกทำสีหน้างงๆอีกครั้ง
“มันใช้วิธีสะกดตามเพื่อกดดันให้เราหวาดกลัว ความกลัวนี่มีพลังลึกลับบีบหัวใจได้อย่างคาดไม่ถึงเชียวละ และเมื่อถึงที่สุดแล้วเราก็จะอ่อนแอและหมดแรงสิ้นหวังตายโดยที่มันไม่ต้องออกแรงแม้แต่นิดเดียว นี่แหละคือสมองของมัน”
“พระช่วย!” หยิกเผลอคำรามอย่างลืมตัว
“ถึงแม้มันจะมีอำนาจเหนือเราอยู่มากเวลานี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีจุดอ่อนให้เราได้ต่อสู้” ชายชราเกริ่นทิ้งไว้พร้อมแอบดูท่าทีตอบสนองของชายหนุ่ม
“ยังไงครับ?” หยิกถามสวนทันควัน
“จุดอ่อนของสัตว์นักล่าคือ ‘เหยื่อ’ ”
“เหยื่อหรือครับ?”
ชายชราพยักหน้า
“มืดค่ำแบบนี้เราจะหาเหยื่อล่อได้ที่ไหน?”
ชายชราแอบยิ้มพอใจกับท่าทีสนใจของชายหนุ่มหัวหยิก
“นั่นนะสิ ตอนนี้ก็มีแต่พวกเราทั้งนั้น ขืนออกไปข้างนอกนั่นยังไงก็ไม่รอดกลับมาแน่”
“ผมยังไม่เข้าใจที่ตาพฤทธ์ว่าอยู่ดี” หยิกทำสีหน้าสงสัย