พ่ายรักเมียเถื่อน

“เธอจะไปไหนปลายฝน” อนาวิลถามหญิงสาวที่ในมือหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบเก่า ที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้ไปด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ร่างสูงใหญ่เดินเข้าหาด้วยท่วงท่าที่น่ากลัว
แต่หญิงสาวที่เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยได้รับความสุขก็ไม่กลัวอีกต่อไป และอยากที่จะออกไปจากขุมนรกนี้เสียที ใบหน้าหวานที่เจิ่งนองได้ด้วยหยาดน้ำตา มองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่จิตใจโหดเหี้ยมอย่างช้าๆ ด้วยสายตาที่เจ็บปวด
“เราหมดเวรหมดกรรมกันแล้ว ฉันอยู่ครบสัญญาตามที่คุณตั้งไว้ และวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันมีอิสระ และฉันจะไม่ทนอยู่ในนรกขุมนี้อีก” เสียงหวานพูดอย่างช้าๆแต่หนักแน่น และคำพูดของหญิงสาวทำให้หัวใจดังหินผาของอนาวิลสั่นไหว แต่ก็แค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น
“อยากมีผัวใหม่ว่างั้น ผู้หญิงอย่างเธอมันก็มีปัญญาได้แค่นี้ และคนที่รอรับเศษเดนจากฉัน ก็คงไม่พ้นไอ้เอกดนัยสินะ” อนาวิลพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา สายตาคมกริบมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ดูถูกดูแคลนอย่างเปิดเผย
ริมฝีปากบางเม้มกันจนเป็นเส้นตรง ก่อนที่จะหันหน้าหนีและเดินจากไป เมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรต้องพูดอีก เพราะพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์
“อยากจะไปไหนก็ไป และอย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก” คนตัวโตตะโกนไล่ด้วยความโมโห เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินจากไป โดยที่ไม่ยอมหันกลับมาหรืออธิบายอะไร