We will never walk alone รักเราไม่เหงาอีกแล้ว

เอมวลี เป็นพนักงานธรรมดาๆ ของนิตยสารแห่งหนึ่งในประเทศไทย
พีรวิชญ์ ก็เป็นพนักงานธรรมดาๆ ของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งในประเทศอังกฤษ
เธอพบเขาเพียงครั้งเดียวที่กรุงเทพฯ ในฐานะแขกของเจ้านาย
และได้พบกันอย่างไม่น่าเชื่ออีกครั้งที่กรุงลอนดอน

ในวันที่ฟ้าหม่นและหัวใจของเธอหมองเศร้า
ความคุ้นเคยอย่างเหลือเชื่อ ความช่วยเหลือที่มอบให้เธอเต็มหัวใจ
และความรู้สึกของพีรวิชญ์ ทำให้เขารู้ว่าเธอใช่ และใช่ มาตั้งแต่พบกันครั้งแรกแล้ว
มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะตอบคำถามของหัวใจให้กับเขาได้


“อยู่คนเดียวอย่างนี้เหงาไหมคะ?”
พีรวิชญ์ยิ้มเหมือนยอมรับกลายๆ “เหงาเหมือนกันครับ”
“แต่ที่นี่เป็นบ้านของคุณ คุณน่าจะมีความสุขที่สุด”
“ผมไม่เคยรู้สึกว่าผมอยู่บ้านเลยสักวัน ทุกวันนี้ก็แค่ทำงาน กลับมาพัก แล้วก็ทำงานต่อแค่นั้นเอง งานบางวันก็สนุก บางวันก็น่าเบื่อ ตรงที่ไม่มีใครให้กลับมาเล่าให้ฟัง”
“แต่คุณก็ยังมีพ่อแม่ มีคนให้ไปหาทุกปี ดีกว่าไม่มีใครเลย อย่างน้อยคุณก็ได้ไปญี่ปุ่น ไปเชียงใหม่ ไปหาคนที่รักคุณและคุณก็รัก ต้องมีสักที่ที่คุณรู้สึกว่านี่คือบ้านของคุณ”
”แล้วเราจะแยกยังไงครับ ว่าที่ไหนคือบ้านหรือแค่ที่อาศัย”
เอมวลีระบายยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า โดยที่ไม่รู้เลยว่าทำให้คนที่เห็นหัวใจอุ่นวาบขึ้นมาทันที เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ก็ที่ๆ เราอยู่แล้วอบอุ่น ที่ๆ หัวใจเราอยู่ที่นั่นตลอดเวลาไงคะ”


พบกันเรื่องรักเหงาๆ ของชายหนุ่มผู้เงียบเหงา
และหญิงสาวที่สุดแสนธรรมดา
กับสองหัวใจที่จะไม่มีวันเดียวดายอีกต่อไป