ใคร่ใกล้รัก

หนึ่งผู้ชายที่ปากหนักแต่รักมากกับหนึ่งหญิงสาวที่สนุกกับการเล่มเกม

“เด็กน้อย” เรวัตรเลือกที่จะเอ่ยออกไปก่อน แม้น้ำเสียงไม่กดดันแต่เธอคนนั้นก้มหน้าลงต่ำมือกุมกันไว้แน่น เธอกำลังกลัวเขา เขารู้ดี
“ผมเคยบอกไปแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรพิเรนทร์ๆ เพราะถ้าผมจับได้จะถูกลงโทษ” พิเรนทร์ของเขาก็คือการเอาร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ไปกินเหล้าเมามายกลับมา
“จำได้” เธอเงยหน้าตอบเขาแหบพร่า หน้าแดง ผมยุ่ง และเท้าแดงไปหมด
“คุณเดินกลับมาที่นี่เหรอเด็กน้อย” เขาถามอีกคำ
“ใช่” เธอเองก็ตอบซื่อตรงอีกคำเช่นกัน
“ทำไมถึงเดินกลับมา” เธอนวดเท้าของตนเองแล้วตอบ
“เพราะฉันอยากเดิน อยากเดินอีกสักครั้ง”
เรวัตรถอนหายใจมือกระดิก
“ยื่นแขนอออกมา” แม้เธอจะลังเลแต่ก็เพียงชั่วอึดใจ มือยื่นออกไปหาเขา มองเขาที่พันเทปสีขาวขุ่นรอบแขนแน่นหนา รู้สึกเจ็บผสมกับความรู้สึกเกรงกลัว
“เด็กน้อยคุณต้องถูกลงโทษเพราะทำผิดรู้ใช่ไหม” เขาโยนเทปออกห่างตัว นั่งโน้มตัวบนโซฟามองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า
เธอไม่ตอบ
“ผมถามว่ารู้ใช่ไหม” มือหนากระตุกที่เส้นผมสั้นเสมอคางของเธอทีหนึ่งแต่ไม่แรงหนัก มันเพียงสร้างความตึงที่หนังศีรษะเท่านั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สบตาและกลั้นหายใจ
“รู้”
“ดีมาก” มือหนาไล้ลงไปตามเรียวแขนเล็กที่สวมเพียงเสื้อแขนกุด เขาหยุดอยู่ที่รอยเทปกาวแน่นหนาแล้วเอ่ย
“รู้ไหมอะไรที่สำคัญมากๆ เราต้องพันเก็บไว้ให้แน่นหนาเพื่อกันหลุด มันดูอุ่นใจว่าของสิ่งนั้นจะไม่หายไป” หญิงสาวสะท้านเมื่อเขาเล่นข้อนิ้วของเธอหยอกเย้า เธอไม่เคยเห็นเรวัตรในโหมดลงโทษและโมโหมาก่อน เขาอาจจะไม่ทำร้ายร่างกายของเธอ ไม่ดุด่าว่ากล่าวหยาบคายรุนแรง แต่สิ่งที่เขาทำนั้นดูอ่อนหวาน จิตหน่อยๆ และดูคุกคามมากกว่าหลายเท่า
“แล้วของสำคัญของผมในตอนนี้น่ะ แน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน... เด็กน้อย”