พิศวาสซ่อนกล

“มันรูดไม่ได้” เธอบอกเขาอย่างหงุดหงิด ยิ่งรูดไม่ได้ ยิ่งต้องจดจ้อง ยิ่งเผลอสัมผัสไอ้ความร้อนผ่าวบริเวณหน้าขาของเขาเธอก็ยิ่งมือสั่น ทำอะไรลำบากไปหมด
“งั้นผมทำเอง” เขาจะเอื้อมมือมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แต่ก็ต้องครางด้วยความเจ็บปวด เพราแผลนั้นยังใหม่มาก ขยับนิดหน่อยนอกจากจะเจ็บเจียนจะขาดใจแล้ว เลือดก็ยังทะลักออกมาด้วย
“อยู่นิ่งๆ ไปเลย เดี๋ยวมันก็ได้น่า คุณน่ะหุบก้น ทำตัวเล็กๆ ลีบๆ หน่อยได้ไหม จอร์จ! อย่าเพิ่งหื่นสิ เดี๋ยวตบหัวทิ่มเลยดันมืออยู่ได้” มะลิตาขุ่นขวางอย่างอารมณ์เสีย ในขณะที่เขาครางซี๊ดๆ ไม่รู้ว่าเจ็บแผล หรือเพราะอะไร และนั่นมันทำให้เธอหมดความอดทน ตัดสินใจใช้ฝ่ามือเล็กกดไอ้เจ้าอุปสรรคลงไปอย่างแรง แล้วรูดซิบพรืด รวดเดียวจบ
“คะ….คุณจะฆ่าผมหรือไง ปะ…ป่านนี้บุบบี้ไปหมดแล้วมั้งลูกพ่อ” จอร์จตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสาร ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว ทรมานปานจะขาดใจ แต่เธอไม่สน ปิดงานนี้ได้ก็พอแล้ว และเมื่อพิจารณาดูแล้วว่าเสื้อมันตัวเล็กไป เธอก็ใช้มันห่มตัวเขาเสีย จากนั้นเธอก็หลบมุมจัดการตัวเองบ้าง สักพักก็หอบเสื้อผ้าเปียกมาตากรวมกับของเขา
“มะลิอย่า! อย่าตากของคุณทับของผมสิ”
“ทำไมละคะ” มะลิหันมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่สิ่งที่อยู่ในมือของเธอ คือชั้นในลูกไม้สีหวาน ซึ่งหากเขาไม่ห้ามมันก็คงพาดทับลงไปบนกางเกงชั้นในสีเข้มของเขา
“ถือเคล็ดน่ะ”
“เคล็ดอะไรของคุณ”
“กลัวคุณข่มไปตลอดชีวิตน่ะสิ” เขาบอกเสียงเบา หน้าแดงเล็กน้อย แต่ใบหูแดงอย่างชัดเจน จะให้บอกได้อย่างไรเล่าว่า เธอทำแบบนั้น มันทำให้เขากำลังคิดลึก


(เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ จอร์จ โดรอเรท หรือ ไอ้อ้วน รุ่นลูกของเรื่อง คาสโนวาพ่อลูกอ่อน ที่ออกกับสำนักพิมพ์นะคะ)