เด็กชายคูนกับพญานาคตัวสุดท้ายแห่งลำนำ้โขง

ภูตผีเช่นผีน้ำผีพรายผีตายโหงลอยเข้ามาในความคิดจนร่างกายสั่นสะท้านริกราวกับกำลังเหน็บหนาว อยากหลับตาเพื่อไม่ให้เห็นภาพตรงหน้าแต่กลับไม่อาจบังคับให้เปลือกตานั้นปิดลงได้
ชายลึกลับค่อยๆโผล่ขึ้นจากผิวน้ำอย่างช้าๆและเป็นช่วงเวลาที่คูนทรมานที่สุด เขารู้สึกอึดอัดกับการเฝ้ารอให้ชายลึกลับนั้นโผล่พ้นน้ำขึ้นมาแทบหายใจไม่ออกทีเดียว ร่างกายขยับไม่ได้เท่ากับหนีไม่ได้มีเพียงรอการเผชิญหน้าเท่านั้น
ร่างที่ค่อยๆโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมานั้นไม่ได้เปลือยเปล่าอย่างที่กังวล มีชุดสีขาวห่มเฉียงคล้ายพวกพราหมณ์ที่ตาเคยใส่เพื่อปฏิบัติธรรมที่วัดห่อหุ้มร่างกายอยู่ด้วย
คูนยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อชายดังกล่าวนั้นเดินขึ้นจากน้ำและเข้ามายืนใกล้ๆด้วยท่าทีเรียบเฉย ชุดสีขาวแบบพราหมณ์ที่สวมใส่อยู่นั้นพลิ้วไหวตามแรงลมและไม่เปียกน้ำอย่างที่ควรเป็น
ชายลึกลับอยู่ในวัยกลางคน สีหน้าไร้รอยยิ้มแต่กลับดูอ่อนโยนขัดแย้งกัน มีเรียวหนวดสีดำเป็นเส้นเล็กๆอยู่เหนือริมฝีปากตัดผิวขาวเผือกเห็นชัด มีวัตถุบางอย่างเป็นเส้นบางๆสีทองขนาดราวนิ้วโป้งมือครอบอยู่รอบศีรษะรวบผมที่ยาวประบ่าให้ดูราบเรียบไม่ฟูกระจายตัว ด้านหน้าเหนือหน้าผากมีรูปคล้ายงูหรือเหมือนรูปพญานาคที่เห็นตามบันไดโบสถ์ติดห่วงครอบนั้น