เล่ห์เสน่หา อาญาสวาท

อธิปไล่สายตามองเสื้อผ้าที่เธอใส่ เขาพิพากษาผู้หญิงตรงหน้าด้วยหัวใจด้านมืดอีกครั้ง สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้ไวโอลินสุดแสน
“เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ก็ของน้องฉัน หน้าด้าน! เธอมันมีแค่ตัวกับสมองกลวงๆ เท่านั้น จำเอาไว้!”
ไวโอลินสะอื้นจนตัวห่อ อธิปตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาของใครมาทำหัวใจสั่นคลอน สรุปยัยนี่ก็เห็นแก่เงิน หล่อนยอมเป็นของไอ้นรกทั้งที่ปากบอกรักเขา!
“ฉันจะคืนให้...ฮึกๆ แต่ช่วยปล่อยฉันไป ฮือๆ ขอแค่นี้”
อธิปเยาะเย้ยทางสายตาไม่เลิก รอยยิ้มมุมปากสร้างความรวดร้าวให้หญิงสาว ไวโอลินตัดสินใจคืนทุกอย่างให้แก่เขา มือเรียวสั่นระริกยามปลดกระดุมเสื้อพิมพ์พรรณทีละเม็ด
“ทำบ้าอะไร!”
จากหัวเราะร่ากลายเป็นหมาบ้าเฉียบพลัน อธิปตาค้างเมื่อไวโอลินถอดเชิ้ตผ้าชีฟองส่งให้
“ฉันถามว่าทำอะไร!”
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยใจกล้าขนาดนี้ แต่โลกที่ต้องเจอทำให้คนไม่มีทางสู้หัวชนฝา ยังไงเธอก็เหมือนผู้หญิงข้างถนนในสายตาเขา และไม่นานกระโปรงสีดำที่สวมไว้ก็ถูกถอดคืนให้เขาเป็นชิ้นที่สอง
“ฉันคืนให้หมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว...”