บ่วงปรารถนามาเฟีย

“พูดต่อสิ มีใครอีกบ้างที่เธอชอบ พวกผู้ชายน่ะ”
พรพรหมอึกอัก รู้สึกเหมือนคอจะแห้งผากทันที นึกแช่งร่างกายตัวเองที่เอาแต่จะวิ่งถลาเข้าไปกอดเขา แล้วซุกอกแกร่งๆกล้ามหนาๆนั่น ทุกครั้งที่เขาแตะต้องตัวเธอ เพราะหื่นแบบนี้สินะ ตอนป่วยถึงไปเรียกร้องขอให้เขานอนด้วย ไอ้พาย!
“เอ่อ... ก็พี่คม พี่เอก ที่ทำงานด้วยกัน พวกพี่ๆก็นิสัยดีค่ะ”
“อือ... บอกมาให้หมด เวลาสั่งเก็บจะได้ทำทีเดียว”
“จ๊ะ... อ๊ะ! อะไรนะ คุณพูดอะไรนะอเล็กซ์”
หญิงสาวร้องเสียงหลง อาหารแทบติดคอตายเมื่อได้ยินเขาพูด ชายหนุ่มทำหน้าเฉยราวกับเมื่อกี้ไม่ได้เอ่ยเรื่องเอาชีวิตคน
“คุณจะฆ่าพวกเขาทำไม!”
“ก็ผู้หญิงของฉันชอบพวกมัน ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น จำไว้นะ พาย ผู้หญิงของอเล็กซ์ แอนเดอร์สันจะต้องไม่มีสายตาไว้มองใคร ในเมื่อฉันไม่อยากระแวง และไม่อยากทำร้ายเธอ ฉันก็ต้องตัดไฟแต่ต้นลม ด้วยการฆ่าผู้ชายแม่งทุกคนที่เธอชอบ!”
“เฮ้ย!” พรพรหมอุทาน หญิงสาวมืออ่อนส้อมร่วงลงกระแทกขอบจานดังเคร้ง! ตาเบิกกว้างมองหน้าคนที่พูดออกเรื่องน่ากลัวออกมา “คุณบ้าไปแล้วเหรอ”
“ไม่ได้บ้า”
“คุณเป็นมาเฟีย เป็นเจ้าพ่อหรือไง จะสั่งฆ่าใครต่อใครก็ได้แบบนี้ บ้านเมืองมีกฎหมายนะ”
อเล็กซ์ ถอนหายใจยาว ก่อนจะโคลงศีรษะยิ้มๆ แม้ปากเขาจะยิ้ม แต่ดวงตาเขาวาววับเอาเรื่อง
“ ฉันคงลืมแนะนำตัวเองไป ฉันชื่ออเล็กซ์ แอนเดอร์สัน เป็นเจ้าของกิจการขนส่ง ถามว่าใช่มาเฟียไหม ... ไม่ใช่ เจ้าพ่อไหม... ไม่ใช่ แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันต้องการ แล้วฉันก็ต้องได้ นิสัยเป็นคนเห็นแก่ตัว ของๆฉัน ฉันไม่มีวันแบ่งให้ใคร ใจแคบ รักแรง แค้นแรง ยินดีที่ได้รู้จักนะพาย”
พรพรหมนิ่งงัน มองใบหน้าคมเข้มของผู้ชายดวงตาสีฟ้าตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง พูดไม่ออก ได้แต่เผยอริมฝีปากค้าง เธอรู้ว่าเขาดูเป็นคนแบดบอย แต่ไม่คิดว่าเขาจะอันตรายขนาดนี้ ตายแล้ว... ตายแน่ๆ ตายหยังเขียด
“คือเราเลิกกันได้ไหม”
หญิงสาวเอ่ยถาม
“ไม่ได้ ไปจากฉันได้อย่างเดียวเท่านั้น คือหมดลมหายใจแล้ว”
คำสาบานที่ว่า ตราบความตายมาพราก...