นคราเร้นรัก

นคราเร้นรัก จินตนิยายที่บอกเล่าเรื่องราวความรักของโลกคู่ขนาน ระหว่าง 'กัษษากร' ลูกครึ่งสาว ไทย-ญี่ปุ่น นักเขียนบทความชื่อดัง และ 'องค์อุษณรศมัย' จอมกษัตริย์แห่งวรมันตรา นครที่สาบสูญ...
กัษษากรตื่นขึ้นมาจากห้วงฝันแต่เหมือนเป็นการปลุกความทรงจำครั้งเก่าก่อนให้ฟื้นคืนมา
เธอน้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม รับรู้ถึงอดีตกาลหมดสิ้น ทั้งยังรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนักในการจากลา องค์อุษณรศมัยคือคนรักของเธอ แม้จะผ่านกาลเวลาผ่านมิติแสนนาน แต่ก็มิอาจพลัดพรากความรู้สึกเหล่านี้ไปได้...
“ที่วรมันตราฉันชื่อ ‘บุหลัน..บุหลันเวียงฟ้า’ ที่แปลว่าพระ จันทร์ หญิงสามัญชนที่ได้เจอกับเจ้าหล้าผู้ครองนคร และไม่นานองค์อุษณรศมัย ที่พระนามแปลว่าพระอาทิตย์ก็ได้รับฉันเข้าวังหลวง ดังที่หลวงตาผางท่านเคยบอก ที่นั่นมีแต่ผู้หญิงเว้นเสียแต่จอมบุรินทร์เลอศักดิ์พระองค์นั้น อาเพศเริ่มเกิดขึ้นกับวรมันตราถี่ขึ้น..ถี่ขึ้น เพราะผู้คนเริ่มประพฤติผิดทำนองคลองธรรม
มีหญิงสูงศักดิ์นางหนึ่งเป็นมุขมนตรีใหญ่ของแคว้น กุมอำนาจเบ็ดเสร็จทั้งวังเวียงและการทหารนามว่า 'อันธิกา' หล่อนประพฤติชั่วในกาม ลักลอบสมสู่กับชายหลายครั้งหลายคน มิหนำยังบงการลอบปลงพระชมน์ ซ่องสุมกำลังคิดการกบฏและพวกพ้องต่างเป็นพวกทุศีลทั้งสิ้น
ครั้งแรกที่ฉันฝันว่ากำลังเข้าพิธีเสกสมรส แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น หากเทียบกับปัจจุบัน มันก็น่าจะอยู่ราว 9 ริกเตอร์เลยทีเดียว ..จริงอยู่ บริเวณที่เราสงสัยว่าจะเป็นวรมันตรานั้น ไม่มีรอยต่อของแผ่นเปลือกโลกที่จะก่อให้เกิดแผ่นดินไหวได้รุนแรงถึงเพียงนั้น แต่รอยเลื่อนก็มีเปอร์เซ็นต์ที่จะเกิดขึ้นได้ แกก็รู้ในทางวิทยาศาสตร์ 0.0000001% นั้นมันก็เกิดได้ หากปัจจัยอื่นมันผสมผเสรวมกันเข้าพอดี
วรมันตราพังราบเป็นหน้ากลอง ผู้คนล้มตายเป็นเบือ หากการณ์ครั้งนั้นมีผู้สูญหายสองคน และหนึ่งในนั้นก็คือฉันเอง จากที่ฟังอาจารย์โนบุบรรยายคราวก่อน เป็นไปได้ในทางทฤษฎีว่า.. เกิดการสลับขั้วของสนามแม่เหล็กโลกบริเวณนั้น และมิติ มวลของเวลาได้มีการจัดเรียงใหม่หมด วรมันตราเลยเป็นนครที่สาบสูญ”
วิสาขาเริ่มเข้าใจ หล่อนมันอัจฉริยะน้อยกว่าใครเสียที่ไหน ..กระนั้นก็ดี ยังไม่เข้าใจถึงเสียงหัวใจที่ร่ำร้องในรักเนิ่นนานของเพื่อนสาว
“ก็..ของที่จะเอาไปคืนเขามันก็คือตัวฉันเอง”
“แกเพ้อไปไกลแล้วริโนะ ถ้าแกเป็นคนของที่นั่นจริง ก็เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิดไม่รู้กี่ภพกี่ชาติแล้ว จะเอาร่างแกไปคืนนี่นะ”
“ไม่ใช่..มันมากกว่าที่แกเข้าใจ แกพูดไม่ผิด บนโลกของเราอาจเป็นเช่นนั้น เพราะเวลามันผ่านไปนับร้อยๆปี แต่ไม่ใช่ที่วรมันตรา มิติเวลาที่ต่างกันมาก ทำให้คนที่นั่นยังดำเนินชีวิตอยู่ และใครบางคนก็รอคอยการกลับไปของฉัน”
เสียงที่เพรียกหาเธอมาตลอด..คือเสียงเรียกร้องของหัวใจเธอนั่นเอง
‘เจ้าหล้า ข้ารู้แจ้งแก่ใจ ข้าจะตามหาองค์อุษณรศมัยให้พบจงได้’
‘บุหลันเวียงฟ้า เราปรีดานัก ในหัวใจเจ้ายังเต็มเปี่ยมด้วยเรา..’