สายลมโอบไอรัก

ผู้ชายแกร่งทะนง เยือกเย็นและลึกล้ำดั่งเช่น "มหาสมุทร"
มองหญิงสาวที่มาพร้อมสายลมอ่อนๆ เป็นเพียง "ลมรำเพย"
ซึ่งพัดพาความวุ่นวาย พร้อมหอบกลิ่นอายของเล่ห์ลวงมาสู่ "เกาะหินดับ"
ท้องทะเลที่ว่าลึก ยังหยั่งถึงได้ง่ายยิ่งกว่า "ห้วงรัก" ที่เธอเป็นผู้พัดเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจเขายามนี้...

“รีบลุกไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พี่...หิว”
“เอ๊ะ!...หิวก็เดินไปทานก่อนสิคะ คุณแม่บ้านเธอคงจะพร้อมรอบริการคุณอยู่แล้ว”
“เอ๊ะ!...น้ำเสียงฟังดูเหมือนประชด ไม่ล่ะพี่จะรอให้เวลาสิบห้านาที ถ้าเกินนั้นพี่จะเข้าไปช่วยอาบ”
“มันเรื่องอะไรจะต้องเข้าไปช่วยอาบ ฉันไม่ใช่...คุณนะ จะได้มีคนอาบน้ำทาแป้งแล้วพาเข้านอน”
ลมรำเพยลุกขึ้นยืนจะหมุนตัวเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากยืนอยู่ต่อหน้าเขาทั้งชุดนอนแบบนี้ เกิดพ่อเจ้าประคุณบ้าดีเดือดคิดว่าให้ท่าอีกจะยุ่ง แต่เขาเอื้อมมาฉุดแขนไว้เสียก่อนจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เมื่อต้องหันไปมองเขาอย่างไม่กล้ามองเต็มดวงตา
“ถ้าคนนั้นเป็นตัวเล็กถึงจะจับพี่ขัดเสียหนังถลอกพี่ก็ยอมนะ”
หญิงสาวที่ยืนฟังหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทีเดียว นี่ใช่ผู้ชายคนเดียวกับ
เจ้าของเกาะที่คอยแต่จะเสียงดังใส่คนนั้นหรือเปล่านะ เพียงคืนเดียวที่ได้นั่งคุยกันจะทำให้คนเปลี่ยนได้รวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ
“ไม่ค่ะ...ฉันอาบน้ำให้คนอื่นไม่เป็นหรอกค่ะ อาบให้ตัวเองยังจะไม่รอด”
“อยากได้คนช่วยถูหลังบอกนะ ตัวเล็ก...”
“บ้า...คิดสัปดนแต่เช้าเลยนะคะ ปล่อยค่ะ...ไม่อยากคุยกับคนชอบพูดกำกวม