หนึ่งใจในรอยกาล

ปาฏิหาริย์บางอย่างทำให้ "ธรา เลิศประจักษ์" นักเขียนสาวช่างฝันต้องย้อนเวลากลับไปในอดีต เพื่อพบกับ "ทินกร ชัยชนะพล" ชายผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอจากการโดนทำร้าย

เขาเป็นดาราดังที่ทำตัวแย่ๆ จนในปัจจุบันชีวิตตกอับ ไร้งานละคร

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธออยากช่วยให้เขากลับมาดังตามเดิม ทว่าเขากลับตีค่าความหวังดีเธอกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญซะนี่!

และเพราะความดันทุรังนั่นเอง ทำให้เขาเริ่มไว้ใจให้เธอเข้าไปในโลกของเขามากขึ้น ดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดี แต่เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด เธอกลับพบว่าแท้ที่จริงแล้ว ตัวเธอเองเป็นต้นเหตุของสรรพสิ่งเลวร้ายทั้งหลายในชีวิตเขา

ยิ่งพยายามก็ยิ่งเจ็บปวด...แต่เธอก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะอยากรู้ความลับบางอย่างที่เขากอบกุมมันไว้โดยไม่มีใครเคยล่วงรู้มาก่อน และซ่อนมันอยู่ภายใต้ท่าทีหยิ่งทะนงนั้นเอง!

--------------------------------------------------------------
**ตัวอย่างจากเนื้อเรื่อง**

“นี่คุณเพลิง! เข้ามาได้ยังไงฮะ” หญิงสาวแผดเสียงลั่นเมื่อพบบุคคลไม่พึงประสงค์นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องเธอ เขามองมานิ่งๆ พร้อมทั้งลุกเดินไปขยับนู่นขยับนี่ให้หุ่นโชว์ตัวสวย

ไม่เพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น แต่ในห้องนี้ยังมีหุ่นโชว์อีกเป็นสิบตัว!

หุ่นทุกตัวถูกสวมใส่ด้วยชุดเดรส และชุดราตรีหลากหลายรูปแบบ ที่คอหุ่นมีสร้อยเพชรประดับไข่มุกคล้องไว้อย่างเหมาะเจาะ บรรยากาศของห้องสีฟ้าครามในยามนี้ราวกับเป็นการจัดนิทรรศการเสื้อผ้าชั้นเยี่ยม แสงเพชรวาววับต้องตาจนต้องเบือนมองทางอื่น

...ให้ตายเถอะ! นี่ห้องนอนนะ ไม่ใช่ร้านเสื้อผ้า

“คุณเพลิง ฉันถาม ไม่ได้ยินเหรอ”

“ได้ยิน” เขาตอบเรียบๆ ในขณะที่มือยังคงจับขยับเสื้อผ้าของหุ่นตัวหนึ่ง ไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ

หญิงสาวกอดอกมองอย่างหงุดหงิดใจนัก ร่างบางก้าวเข้าไปแทรกกางแขนกั้นอยู่หน้าหุ่น “ได้ยินแล้วก็ตอบสิคะ คุณเข้ามาจัดนิทรรศการอะไรในห้องฉัน”

ทินกรเลิกคิ้วสูง ส่งเสียงฮึในลำคอ “คุณอยู่ ผมจ่าย ต้องเรียกว่าห้องของเราสิถึงจะถูก”

“ค่ะ ห้องของเรา งั้นคุณเข้ามาทำอะไรในห้องของเราล่ะคะ” พูดไปแล้วธราก็นึกอยากจะตะปบคำพูดนั้นกลับมาไว้ในปากนัก เมื่อเห็นดวงตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ของคนที่เคยเป็นโรคกลัวผู้หญิง

“ก็ ห้อง-ของ-เรา แล้วทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ เข้ามาทำอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้ยังได้เลย คุณจะถามต่อไหมว่าผมหมายถึงอะไร” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ กลัวคนตัวเล็กจะไม่ได้ยินกระมัง

“มะ...ไม่ล่ะค่ะ พูดไกลๆ ก็ได้ ฉันไม่ได้หูหนวก” หญิงสาวเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเร็วรี่ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเตียงด้วยใบหน้าเรียบเฉยที่สุด แม้มันจะทำยากลำบากจนต้องกัดปากตัวเองแน่นก็ตาม

“ผมเอาชุดมาให้คุณเลือก และในงานก่อตั้งช่อง คุณต้องใส่ชุดของผม...เท่านั้น” เพียงแค่เอาชุดมาให้เลือก แต่ไม่มีทางอื่นให้เธอเลือกเลยในประโยคคำสั่งเมื่อครู่

“แต่พี่ปุ่นเพิ่งซื้อชุดให้ฉันวันนี้เองนะ”

“ก็เอาไปคืนเขาสิ จะยากอะไรล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้ากล้าเอ่ยชื่อคนอื่นต่อหน้าเขา และทำท่าทางเหมือนจะปฏิเสธเขาอีกด้วย

“ไม่ได้หรอก ทำอย่างงั้นพี่ปุ่นก็เสียใจแย่สิ” ประโยคนี้ทำให้ทินกรหงุดหงิดยิ่งกว่าประโยคเมื่อครู่เสียอีก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนย่างเท้าเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มือหนาทั้งสองข้างยันไว้กับขอบเตียงใกล้ร่างบาง ใบหน้าหล่อคมเข้มอยู่ใกล้เธอเพียงคืบ

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคู่นั้นบอกชัดว่าเขาไม่อาจทำกับเธออย่างในคืนนั้นได้อีกแล้ว และแม้ปากเก่งๆ ของเธอจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ แต่เสียงอู้อี้ๆ ก็ยังร้องห้าม

“อื่อ อือ อื๊อ” ...ออกไปนะ

เหมือนว่าพระเอกหนุ่มจะไม่เข้าใจ “ฮะ อยากจะอื่ออืออื๊อกับผมเหรอ”

สิ้นคำ ชายหนุ่มก็ฝังจมูกลงแก้มนุ่มของหญิงสาวเต็มรัก อย่าว่าแต่จะเบือนหน้าหลบเลย สติสตังของธรายังไม่อยู่กับตัวเลยด้วยซ้ำ เจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทำท่าจะฝังจูบลงที่ข้างแก้มนวลอีกครั้งหากไม่โดนมือบางดันออกเสียก่อน
ไวอย่างกับลิง คนตัวเล็กกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่กลางเตียง โดยมีผ้าห่มพันไว้โดยรอบ โผล่ออกมาเพียงหัว กะพริบตาปริบๆ มองเขาแล้วไม่พูดไรออกมาเลยสักคำ

“อ้าว ไม่อื่ออืออื๊อแล้วเหรอ” ทินกรเลิกคิ้วสูงยิ่งกว่าทุกครั้ง สายตาที่มองมาอย่างปรารถนานั้นเสียดายสุดซึ้ง

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาไม่เข้าใจ เขาเข้าใจทั้งหมด แต่เขาแกล้งซื่อบื้อ!

“อื่ออืออื๊อบ้าบอไรเล่า ฉันบอกให้ออกไปต่างหากล่ะ” มือบางกระชับผ้าห่มแน่นกว่าเดิม ค่อยๆ ขยับไปที่อีกด้านของเตียง หากชายหนุ่มกระโดดตามขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอต้องมีทางหนีทีไล่แน่นอน

“ผมว่าคุณแกะผ้าห่มออกดีกว่า มันกำลังขัดขวางความสุขของเราอยู่นะ”

“ความสุขบ้าอะไร ฉันไม่สนุกกับคำพูดหื่นกามของคุณหรอก ออกไป๊” ธรากัดริมฝีปากแน่น อยากจะหาของเขวี้ยงไปให้หน้าเละ จะได้เลิกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอสักที