Loveless Heart กว่าจะรู้ว่ารัก

เมื่อเขาร้าย... เขาจะร้ายให้ถึงที่สุด

แต่เมื่อ...

เขารัก... เขาก็จะรักให้ถึงที่สุดเช่นกัน



เพราะเมื่อวานที่เผลอแสดงท่าทีอ่อนโยนออกไปชัดเจน พอนึกย้อนกลับไปก็เป็นอันต้องยกมือขึ้นทึ้งผมครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับถอนลมหายใจทิ้งหลายต่อหลายครั้งก่อนที่สุดท้ายจะหันมามองร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างกาย

“หลับสบายเชียวนะ”

คนลอบมองพูดขึ้นเสียงเบาพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กอย่างเบามือ มุมปากหยักปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้ร่างเล็กที่เอาแต่นอนหลับตาพริ้ม ไม่ได้รับรู้เลยว่ากำลังถูกเขาแอบมองอยู่อย่างนี้

“อื้อ อือออ”

จังหวะที่เขากำลังลูบมือไปตามเรือนผมนุ่มอย่างเพลินเพลิด เสียงครางเล็กก็ดังขึ้นขัดจังหวะจนทำเอาคนที่กำลังเพลิดเพลินต้องชะงักมือไปแต่ก็ยังลูบมือไปตามเรือนผมนุ่มอีกครั้งสุดท้ายก่อนจะชักมือกลับมาแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงแทนเพราะคิดว่าถ้าทำนานกว่านี้คงทำให้เธอตื่นแน่ๆ

“ยัยขี้เซา”

.
.
.