มาเฟียปล้นสวาท

เมื่อเด็กสาววัย 17 ปี ต้องพลัดพรากจากบ้านมาใช้ชีวิตอยู่กับมาเฟียหนุ่มที่ต่างแดน พร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดสุดหล่อทั้งสี ทำให้ชีวิตธรรมดาๆ ของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“แจสมิน!!” เสียงทรงอำนาจอยู่ในตัวหยุดการเคลื่อนไหวของสรรพสิ่งรอบตัว ตอนนี้เขากำลังจะบ้า เขายังหาตัวแจสมินไม่เจอ หรือว่าเขาจะมาช้าไป เขามาช้าไปใช่ไหม ลูฟิโอ้คุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนสิ้นหวังน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งไหลมาก่อน ถึงกับไหลออกมาอาบสองแก้มอย่างอัดอั้นเอาไว้ไม่อยู่ เป็นความผิดเขาที่ปล่อยให้ออกัสตัสดูแลเธอ เป็นความผิดเขาที่ไม่ได้ติดตามเธอไปทุกที่ตลอดเวลา เขายังไม่ได้บอกว่ารักเธอเลย เขายังไม่ได้บอกกับเธอเลย ว่าเขารักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นรูปของเธอ แต่ตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว เขาเพิ่งรู้สึกตอนนี้เองว่าอาการจุกจนแทบหายใจไม่ออกมันเป็นแบบนี้เอง มันเจ็บเจียนขาดใจ มันบีบรัดหัวใจของเขามาก มากเสียจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก


“ลูฟิโอ้!” แจสมินอุทานออกมาเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อเธอเบาๆ ถึงจะเบามากแต่เธอกลับได้ยิน แจสมินพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดร่างสูงสง่าของลูฟิโอ้ที่ยืนยิ้มหันหน้ามาทางเธออย่างดีใจและตื้นตันใจเป็นที่สุด ลูฟิโอ้โอบอุ้มร่างบางขึ้นมากอดไว้แนบอกแน่น เวลานี้เธอต้องการเขา เธอต้องการลูฟิโอ้มากที่สุดกว่าใคร มีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวงได้ ร่างสะบักสะบอมของแจสมินถูกลูฟิโอ้โอบกอดแนบแน่นเอาไว้กับแผงอกกว้างของเขา ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตกระหม่อมเด็กสาวตราบนานเท่านานมืออีกข้างยังคงถือปืนค้างเอาไว้ข้างลำตัว