สุดธารใจ

มัศยาไม่คิดเลยว่า การมาเสนองานให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่นั้น จะได้เจอกับประธานหนุ่มจอมกวานประสาทอย่าง ติณภพ เธอไม่อยากเสวนากับเขาจึงเลือกที่หนี แต่กลายเป็นถูกเขาใส่ร้ายว่าเธอไม่กล้าสู้หน้า ด้วยพันธะบางอย่างทำให้หญิงสาวเลือกที่จะถอยห่างจากผู้ชายอันตรายอย่างเขา
แต่เขานี่สิ! เดินหน้าใส่เธอไม่ยั้ง หรือว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้หัวใจที่ปิดตายของเธอมันเปิดรับใครเข้ามาอีกครั้ง!
“นี่คุณ แต่ฉันไม่อยากไปนี่ แล้วก็กรุณาปล่อยมือด้วยค่ะ” หญิงสาวใช้สายตามองมือใหญ่ที่ถือวิสาสะจับข้อมือเธอไว้ ให้อีกคนรู้ตัวว่ากำลังทำรุ่มร่ามกับเธออยู่
“ปล่อยก็ได้...ถ้าไม่ไปดีๆ ผมจะอุ้มคุณไป เอาไง ให้เลือก” ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผล คราวนี้ติณภพจึงใช้ไม้แข็งเข้าช่วย แต่เสียงที่บอกออกมา เพียงแค่กระซิบให้ได้ยินกันสองคนเท่านั้น มัศยาอยากจะเอานิ้วจิ้มลูกตาวาวๆคู่นั้นให้บอด ให้สมกับที่มันชอบมองมา แล้วพาลพาให้เธอหวั่นไหว
“ยังอีก” ติณภพเร่งเมื่ออีกคนยังนั่งเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ ตั้งท่าจะยกร่างบางขึ้นมาอุ้มจริงๆนั่นแหละ มัศยาจึงได้เผ่นไปยืนอยู่ใกล้ประตู
“เร็วสิ ฉันให้เวลาคุณแค่สิบห้านาทีเท่านั้นนะ” มัศยาเริ่มเร่งบ้าง เมื่ออีกคนยังยืนเท้าสะเอวมองมาทางเธออย่างคาดโทษ
“ขอเป็นทั้งชีวิตไม่ได้เหรอ” นั่นไง เผลอไม่ได้ เผลอเป็นหยอดตลอดเลยนะ อีตานี่