เล่ห์สันนิวาส

เพราะคำสัญญาของมารดาในวันวาน...ทำให้เขาต้องตามหา 'องค์อินทร์' หญิงสาวคนเดียวที่มารดาอยากได้มาเป็นสะใภ้ เพื่อแต่งงานด้วยและทำตามปรารถนาครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไปด้วยโรคร้าย

และเมื่อได้พบ...โรมกลับผิดหวังในชีวิตอันแหลวแหลกของหล่อน เพราะแท้จริงแล้วหญิงสาวนั้นเป็นเมียน้อยลับๆ ของเพื่อนรักเขาเอง แต่ก็ไม่อาจขัดใจผู้ให้กำเนิด และไม่อยากทำให้ท่านผิดหวังเนื่องจากท่านกำลังป่วยเข้าขั้นวิกฤต เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้หล่อนอุ้มท้องและมีทายาทให้มารดาได้เห็นหน้าก่อนสิ้นลม...

แม้จะต้องทำเร่ื่องผิดต่อหัวใจ,ศีลธรรมรวมและมิตรภาพอันแน่นแฟ้น...ก็ตาม
-----------------------------------------------------------------
"นี่เธอ...ผู้หญิงที่อาละวาดใส่ไอ้ภักษ์บนดาดฟ้าร้านบลูนี่"

"ที่แท้ก็ได้ลูกหมาภักษ์ส่งมาจริงๆ ด้วย" น้ำเสียงตึงเครียดเล็ดรอดผ่านริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของหล่อน ดวงตาวาวโรจน์แดงก่ำ หล่อนเปลี่ยนสวมชุดลำลองแล้วแต่คงยังไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าดังนั้นราวินจึงจำหล่อนได้แม่นยำ หล่อนคือหญิงสาวที่มีปัญหากับภักษ์เมื่อเกือบๆ สองชั่วโมงที่ผ่านมาอย่างแน่นอน

"ที่แท้เธอก็เป็นเมียน้อยไอ้ภักษ์นี่เอง...มิน่า"

"ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยมัน...อย่ามาพูดหมาๆ นะ" หล่อนฮึดฮัดจ้องเขาด้วยความชิงชัง

"ได้ภักษ์มันคิดยังไงถึงได้เอาสก๊อยอย่างเธอมานอนด้วย ไม่มีเกรดเลยจริงๆ" ชายหนุ่มตอกวาจาเชือดเฉือนเจ็บแสบ ทำเอาอีกฝ่ายลมออกหู หล่อนดิ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องกลับมานอนหอบนิ่งอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่คร่อมตระหง่านอยู่ดี ด้วยไม่อาจจะสู้กำลังวังชาของเขาได้

"มันใช้ให้แกมาทำอะไรฉัน...ฆ่าปิดปากงั้นเหรอ"

"รุนแรงจัง...วิถีผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก"

"หึ...วิถีผู้ดีเขาหลอกฟันผู้หญิงแล้วทิ้งอย่างเพื่อนแก หรือย่องเข้าบ้านคนอื่นทำตัวเป็นโจรกระจอกงั้นสิ"

"อย่ามาปากดี...ฉันมานี่ไม่เกี่ยวกับไอ้ภักษ์หรือเรื่องที่เธอไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บใครหรอกนะ ฉันแต่ต้องการตัวเธอ...เท่านั้น"

"..." หล่อนงุนงง...ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก หากเขารู้จักกับภักษ์แล้วจะมีเหตุผลอื่นที่อยากได้ตัวหล่อนไปทำไมกัน ตลอดเวลาหลายเดือนที่เกิดเรื่องหล่อนหลบลี้ผู้คน เก็บตัวเพื่อป้องกันตัวเองจากภัยที่อาจจะคุกคามจากการกระทำของหล่อนเอง ซึ่งที่ผ่านมาทุกอย่างราบรื่นมาโดยตลอด จนทำให้หล่อนย่ามใจและกลับมาที่บ้านและไม่คาดฝันว่าอันตรายจะมาเยือนในเวลาเพียงเสี้ยวอึดใจเช่นนี้...

"ต้องการตัวฉัน...ไปทำไม...เพื่ออะไร"

"อันที่จริงเราควรจะได้เจรจากันดีๆ ถ้าเธอไม่เล่นตัวจนฉันต้องใช้วิธีนี้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าที่แท้เพราะเธอมีอาชีพเป็นเมียน้อยเมียเก็บถึงได้หาตัวยากนัก"

"นี่ปล่อยฉันซะที! คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย เราไม่เคยรู้จักกัน!!"

"เราได้มีเวลาทำความรู้จักกันยาวๆ แน่...ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วว่าควรทำยังไงดีกับผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ" ราวินยังคงปักใจเรื่องที่หล่อนเป็นน้อยจนทำให้ครอบครัวเพื่อนรักของเขาต้องสั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของภักษ์จอมเสเพล

มันไม่ง่ายเลยถ้าจะต้องกล้ำกลืนฝืนใจมีลูกกับผู้หญิงที่เคยเป็นเมียน้อยของเพื่อน...ลูกของเขาไม่ควรมีแม่นิสัยต่ำตมเช่นนี้...

แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกใช่ไหม...

"เธอต้องการเงินจากภักษ์เท่าไหร่" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงทุ้มเนิบ

"ฉันไม่ได้ต้องการเงิน...ฉันต้องการให้เขารับผิดชอบ! ในสิ่งที่เขาทำลงไป..." หล่อนหายใจแรงตามจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่หนักขึ้น ความขลาดกลัวบรรเทาเบาบางลงอย่างน่าแปลกประหลาดทั้งๆ ที่เขาก็ยังคงมีท่าทีประสงค์ร้ายต่อหล่อน หัวข้อสนทนามันเรียกร้องความสนใจจากหล่อนมากกว่า

"เธอควรหยุดได้แล้ว...เพราะถ้าเธอไม่หยุดฉันนี่แหละจะหยุดเธอเอง"

"แกกับเพื่อนของแกมันก็สารเลวไม่ต่างกัน"

"ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินให้เธอเอง...และต่อไปนี้เธอต้องเลิกยุ่งกับภักษ์เด็ดขาด"

"เพราะอะไร...แกเป็นใครกันแน่" หล่อนมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อค้นหาคำตอบของคำถามนั้น แต่ก็พบเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า

"เพราะเธอต้องมาเป็นเมียฉัน...มาเป็นแม่ของลูกให้กับฉัน"

"เรื่องบ้าอะไรกัน!! ฉันไม่ยอมทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก” หล่อนเถียงขาดใจ ออกแรงสะบัดข้อมือ ยังคงไม่ยอมลดละในการพาตัวเองสู่อิสรภาพแม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้หากชายปริศนาผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเสียเอง

เขาเป็นใครหล่อนยังไม่รู้จักเลย...ผู้ชายที่รู้จักกับภักษ์ซึ่งกำลังมีปัญหากับหล่อนจู่ๆ ก็บุกเข้ามาในบ้านแล้วยื่นข้อเสนอบังคับให้หล่อนยอมรับทุกคำบัญชาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ

"ฉันไม่ได้ถามสักคำว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม...แต่ฉันกำลังจะบอกว่า...เธอต้องทำ!!"

จัดโปรลดราคาจากปก 50% เจ็ดวันนะคะ
แก้ไขคำผิดเพิ่มเติมแล้วค่ะ
14/11/59