หลงกลิ่นบุษบา

ชาวัน ทำทุกอย่าง เพื่อแลกกับการได้จับจองเป็นเจ้าของเด็กหญิง ใครจะว่าเขาเลี้ยงต้อย กินเด็ก หรือจะว่าเข้าข่ายเป็นการค้ามนุษย์อะไรก็ตาม เขาไม่สน อยากนินทาก็นินทาไป เพราะชีวิตของเขา สุขทุกข์ขอลิขิตเอง...

“คุณวันกัดปากพลอย”

ชาวันได้ยินถ้อยคำต่อว่า ก็ถอนหายใจหงุดหงิด เด็กคนนี้ไม่รู้จักจูบหรือไง แล้วที่มันเจ็บก็เพราะเธอนั่นแหละไม่ให้ความร่วมมือ

“เผื่อเธอจะลืมนะพวงชมพู ฉันจะบอกให้เอาบุญ เธอน่ะเป็นคู่หมั้นฉัน” เขาประกาศกร้าว และกระชากพวงมาลัยรถทะยานออกจากจุดจอดจนร่างเธอพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ก็แค่คู่หมั้น จะถอนหมั้นเมื่อไรก็ได้ ไม่มีอะไรจีรังหรอกค่ะคุณวัน ขนาดคนที่เขาแต่งงานแต่งการอยู่กินด้วยกันเป็นยี่สิบสามสิบปีเขายังเลิกกันได้เลย” คำพูดคำจาของเธอดูเป็นผู้ใหญ่ ที่มองโลกได้ทะลุปุโปร่ง แต่ไอ้อาการมองแล้วค้อนเขาอย่างน่ารัก พลางใส่เข็มขัดนิรภัยอย่างกระแทกกระทั้นตามอารมณ์โกรธนั่นเหมือนเด็กมาก

“พลอยว่าพลอยจะถอนหมั้นเดี๋ยวนี้เลย”

“ก็ลองดูสิ ลองถอนหมั้นดู”

“ไม่ใช่คำขู่ แต่เป็นคำอนุญาตใช่ไหมคะ” เท่านั้นแหละคนเจ้าอารมณ์ก็เร่งความเร็วจนเธอร้องกรี๊ดด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

“ขับรถแบบนี้เดี๋ยวก็อายุสั้นหรอกค่ะ”

“คนดีน่ะตายเร็ว” ยิ่งเธอกลัวชาวันก็ยิ่งเร่งความเร็ว โชคดีเหลือเกินที่ช่วงนี้กรุงเทพฯ ถนนโล่งเพราะเป็นช่วงเทศกาลที่คนต่างจังหวัดเดินทางกลับบ้าน คนในเมืองกรุงหลายคนก็เดินทางไปท่องเที่ยว ใช้วันหยุดยาวให้คุ้มค่าเขาจึงสามารถเร่งความเร็วได้ดังใจ

“คนชั่ว ตกนรกหมกไหม้”