บ่วงเสน่หา

“สภาพจะล้มแหล่มิล้มแหล่อย่างนี้ คุณยังจะไล่ผมอีกหรือ น้องสาวคุณก็ยังไม่กลับจากต่างจังหวัดไม่ใช่หรือ แล้วใครจะดูแลคุณ ไหนจะลูกอีก อย่าทิฐิให้มันมากนักเลย ประเทศเรายังไม่มีรางวัลสตรีดีเด่นสาขาพึ่งพาตัวเองหรอกนะ “ ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูรถฝั่งของตัวเองเดินมาหาร่างบางที่นั่งอยู่อีกด้าน
“เอ๊ะ! ปล่อยนะ! คุณจะทำอะไร?” เสียงร้องตกใจเมื่อถูกอุ้มขึ้นจากรถอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โตจนลูกคนหนึ่งแล้ว ถ้ายังจะไร้เดียงสาไม่รู้ว่าที่ผมกำลังทำอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไร มันก็ออกจะแบ๊วไปหน่อยนะจ๊ะ ที่รัก” ประโยคประชดประชันผิดกับน้ำเสียงอ่อนโยนกึ่งหยอกเย้าทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงเงยหน้ามองตาขวาง
“กรุณาปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” จิรัญชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าที่แรงกำลังของเธอจะมีได้ แต่ชายหนุ่มไม่ทุกข์ร้อนสักนิดกับคำสั่งนั้น กว่าร่างสูงแข็งแรงจะว่างเธอลงก็เมื่อถึงห้องนอนของหญิงสาวแล้วนั่นแหละ
“นอนพักก่อน เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรมาให้ทาน ไม่ต้องเป็นห่วงลูกผมจะดูแลแกเอง”
“น้ำว้าเป็นลูกของฉัน คนเดียว!” เสียงที่เหมือนย้ำให้เขารู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แตะต้องเด็กน้อย ทำให้ธาราเขตได้แต่กรอกตามองเพดานอย่างอ่อนใจกับคนที่ยังไม่ละพยศทั้งที่ร่างกายตัวเองกำลังย่ำแย่
“นอนเถอะ ผมไม่มีวันพรากน้ำว้าไปจากคุณหรอก...ถ้าจะได้ ผมต้องได้ทั้งคุณและลูก และผมก็สัญญากับตัวเองแล้วว่า ไม่ว่ายังไง เราสามคนก็ต้องได้กลับไปอยู่ด้วยกัน ถ้าคิดจะต่อกรกับผมละก็รักษาตัวให้หายซะก่อน จะได้มีแรงหาทางคิดที่จะหายไปจากชีวิตผมอีก ถ้าคิดว่าทำได้น่ะนะ” ธาราเขตเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจสายตาลุกวาวของคนบนเตียงสักนิด เขาคร้านจะเถียงกับหญิงสาวที่น่าจะเอนกายลงบนเตียงมากกว่าจะมาเสียเวลาทุ่มเถียงกับเขา