มนต์บุหงา

ปาลิตารีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า ของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าถูกจัดลงในกระเป๋าเดินทางขนาดกลาง หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงหันมาจัดการกับมื้อเช้าของตัวเอง อาหารที่ทำอย่างง่ายๆ นั้นประกอบไปด้วยผัดผักรวมมิตร ไข่ดาวอีกหนึ่งฟอง และข้าวสวยหนึ่งจาน เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับมื้อเช้าอันเร่งรีบ

เธอใช้เวลากับมื้อเช้าไม่นานเพราะต้องเผื่อเวลาสำหรับการเดินทาง ภาชนะทั้งหมดที่ใช้แล้วถูกล้างทำความสะอาดและเก็บเข้าที่ ปาลิตาเดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียงด้านหลัง เธอจำได้ถึงกลิ่นหอมเย็นของดอกไม้ที่ลอยมาตามลมเมื่อคืนนี้

ฟ้ากว้างยามเช้ากลับดูวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ได้ยินเสียงผู้คนและรถรามากมายดังแว่วอยู่ในหู แต่เธอกลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติไป ปาลิตารีบสำรวมจิตเข้าสู่ห้วงสมาธิ กายยืนตรง หากดวงตาปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่กี่นาทีจิตของเธอก็เริ่มอยู่ในความนิ่ง...

ทุกอย่างดูเหมือนราบเรียบราวทะเลที่ไร้คลื่นลม หากเผลอวางใจเพียงครู่ ระลอกคลื่นก็โถมถั่งด้วยแรงฤทธิ์แห่งพายุร้าย

ร่างของปาลิตาโงนเงนไปมา นิมิตที่เห็นทำให้ต้องรีบถอนจิตออกจากสมาธิ ทันใดนั้น กระแสลมเย็นเฉียบก็พัดมาวูบหนึ่ง ปาลิตาสะดุ้งเฮือก อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้คงจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว บางทีการไปปฏิบัติงานคราวนี้อาจอธิบายคำตอบของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ ความเย็นเยือกของสายลมที่ปะทะร่าง เป็นเสมือนพลังงานขนาดมหึมาที่คอยเร่งเร้าให้เดินตรงไปข้างหน้า ไม่ว่าสิ่งที่กำลังรอคอยอยู่จะเป็นอะไร เธอบอกตัวเองได้เพียงว่า เมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่อาจถอยกลับได้อีก

ทุกอย่างกลับคืนสู่ภาวะปกติในเวลาอันรวดเร็ว ปาลิตาสูดหายใจลึกนานหลายวินาทีก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้ง บางทีอาจไม่ใช่แค่เพราะหัวหน้าเห็นว่าเธอเหมาะสมกับงานนี้ แต่ปาลิตาคิดว่าเธอ ‘ถูกเลือก’ ให้ต้องทำงานนี้ต่างหาก