น้ำผึ้งพระจันทร์ลวง

“...อย่าแตะต้องตัวฉันนะยัยเปียหน้าจืดออกไปนะ ออกไป...” เสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในห้วงคำนึงของเตชิณ และนั่นทำให้เขาขยับตัวหนี
“อย่าท่ามากน่า อยากให้เลือดไหลจนหมดตัวตายรึไง” เรือเอกหญิงแหว นึกหมั่นใส้ในความรังเกียจรังงอนนั้นของเขานัก ความหมั่นไส้พาให้เรือเอกหญิงเอื้อมมือไปจับขาของเขาเอาไว้
“ดีนะที่กระสุนแค่ถากๆน่ะ”
“ถอดเสื้อออกมา” เรือเอกหญิงออกคำสั่งเสียงแข็ง
“คุณจะทำอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“คิดว่าฉันจะปล้ำคุณต่อจากเมื่อคืนรึไง ถอดเสื้อคุณมา ฉันจะห้ามเลือดให้ เร็วสิ!”