เศรษฐีทวงทายาท

“ฟาริส” เสียงอันทุภาพึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็เบาพอให้คนที่ใบหน้าอยู่แค่คีบได้ยิน
“ดีนะที่ยังจำชื่อผัวตัวเองได้ คุณหนีผมมาทำไหมอัน คุณมีอะไรทำไหมไม่บอกผม เพียงคุณบอกผมก็พร้อมจะทำให้คุณทุกอย่าง”
“คุณก็รู้ว่าฉันหนีจากคุณมาทำไหม” อันทุภาพูดพร้อมกับเดินหนี เพราะกลัวเสียตัวเองดังจนทำให้ลูกน้อยทั้งสองคนตื่น
“ไอ้สัญญานั้นใช่ไหม ผมลืมมันไปแล้วคุณก็ควรลืมมันเหมือนกัน”ฟารีสพูดเสียงเบาลง ข้อนี้เขายอมรับว่าตนเองผิดที่ไม่ยอมชัดเจนกับเธอ
“แต่ฉันไม่ลืม ฉันเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงมัน”
“ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมเถอะนะ” ฟาริสพูดพร้อมกับเดินต้อนเธอให้จนมุม
“ไม่” อันทุภาพูดด้วยใบหน้าจริงจัง
“อนิลกับเอนิลเป็นลูกผมใช่ไมอัน”
“ไม่ใช่”
“ถ้าไม่ใช่ลูกผมจะเป็นลูกใคร DNA เต็มหน้าขนาดนั้น”
“เออ ลูกฉันกับกอไผ่”
“ได้ไอ้กอไผ่ผมจะสั่งลูกน้องไปเก็บมัน แต่ตอนนี้เรามาทวนกันดีกว่าว่าเด็กๆ เกินมาได้ไง”
“กรี๊ดด”