เล่ห์หลอมรัก

“หายไปไหนมา” หล่อนถามเขาด้วยเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาคู่งามสบกับดวงตาสีน้ำตาล
“คิดถึงเหรอ”
คลับคล้ายคลับคลาว่าหล่อนจะได้คีณภัทรคนเดิมกลับมาแล้ว ยามที่เขาอารมณ์ดีเขาก็มักจะใช้คำพูดแบบนี้แทะโลมหล่อนเสมอ ซึ่งมันก็ยากเหลือเกินที่จะไม่หวั่นไหวเมื่อหล่อนโดนเข้าหลายๆครั้งต่อวัน
มันตราเลือกที่จะไม่ตอบ หล่อนสบตากับเขาอยู่อย่างนั้นจนอดทึ่งในความหาญกล้าของตัวเองไม่ได้ แต่ความบ้าบิ่นนี้คงมีไม่พอ ท้ายที่สุดหล่อนก็ต้องหลบสายตาคมที่จ้องมองมาจนได้
“ตอบมาสิ” ชายหนุ่มทวง
“ไม่รู้...” หล่อนบอกเขาเบาราวกระซิบ “ไม่รู้ว่าเรียกคิดถึงได้มั้ย”
คำเชื้อเชิญให้นอนเตียงเดียวกันของหล่อนก็ว่ามีพลานุภาพมากพอที่จะทำให้เขาเลิกล้มความตั้งใจเดิมได้แล้ว แต่คำตอบของหล่อนเมื่อครู่นี้ทำให้คีณภัทรแทบคลั่ง เขากดเรียวปากลงบนกลีบปากนุ่มของสาวน้อยที่อยู่ใต้ร่างอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหล่อนออกไป
ช่างหล่อนสิ หล่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธก็ช่างหล่อน
เขาจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว