กลลวงรักคนเถื่อน

“ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกับนะครับ คุณปนัสยา ‘อดีต’ ผู้ช่วยเลขาคนสวย”

ปรานต์เหยียดยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของอีกฝ่าย แม้ตอนนี้ท้องฟ้าจะเริ่มมืดมิดแต่เขารับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกจากร่างบาง

เขาจำเธอไม่ได้ไม่ใช่เหรอมันควรเป็นแบบนั้นแต่ทว่าไม่ใช่ ในช่วงเช้าความโล่งใจทำให้เธอมีความสุขไปทั้งวัน แต่ไหงตอนกลางคืนทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันอย่างสิ้นเชิง

“หืม ? หมายถึงอะไรเหรอคะคุณลูกค้า”

“จำไม่ได้อย่างนั้นเหรอครับ ?”

ร่างสูงยืดตัวจนหลังตรงหลังจากที่ยืนพิงรถตัวเองเพื่อรอคนตัวเล็กเลิกงานหลายชั่วโมง เขาสาวเท้าเข้าใกล้หญิงสาวที่พยายามปั้นหน้าปั้นตาไม่รู้เรื่องใดๆ ออกมา

“น่าจะจำคนผิดนะคะ” เสียงหวานบอกกลั้วหัวเราะ แต่ทำไมเสียงตัวเองมันแห้งเหือดเหลือเกิน

“อุ๊ย ! คุณคะ...” ปนัสยาร้องเสียงหลงเมื่อปลายนิ้วหนาปาดเข้ากับริมฝีปากของเธอ ขนกายลุกเกรียวตั้งชันจนทำตัวไม่ถูก

“หลายปีแล้ว ทำไมยังใช้สิปสติกสีเดิมล่ะ จำได้ไหม...”

คนตัวโตก้มหน้าลงใกล้จนหญิงสาวแทบหยุดหายใจ อยากให้ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวขึ้นมาทันที

“ตอนนั้นที่เราจูบกัน ตอนที่แก้มของคุณแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุก ตอนที่ลิปสติกของคุณ...เปื้อนริมฝีปากของผม”

“...”

คำพูดของเขาทำให้แข้งขาของเธอกำลังจะอ่อนยวบ

“จำได้ไหม...ปริม ว่าจูบของเรามันเร่าร้อนมากแค่ไหน” เหมือนเธอกำลังโดนสาปทำให้ขยับตัวไม่ได้ ลมหายใจร้อนๆ จรดใบหน้าจนไม่กล้าแม้จะหายใจด้วยซ้ำ



**** กรุณาโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ ****