พ่ายรสรักเมียจำยอม

'ณรงค์ฤทธิ์ วิริยะวรกุลชัย' นักธุรกิจหนุ่มหล่อผู้ไม่เคยพิสมัยการมีครอบครัวถึงกับปวดใจ ระบบกลไกในร่างกายเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ เมื่อถูกเพื่อนรักวอนขอให้'จดทะเบียนสมรส'กับน้องสาวและเทคโอเวอร์กิจการของครอบครัวเพื่อหลีกหนีจากเจ้าหนี้ แต่เพียงได้สบตากับแม่กวางน้อย เขาก็ตอบตกลง 'ทันที'และเขาจะไม่เทคโอเวอร์เฉพาะกิจการเท่านั้น แต่เขาจะเทคโอเวอร์ทั้งตัวและหัวใจของเธอ
'ปิ่นสุดา พงศ์ระวีสุวรรณ' ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวของนางเอกในละครน้ำเน่าจะมีอยู่ในชีวิตจริง 'แต่งงาน'แลกเปลี่ยนกับป้อมปราการชั้นดีที่จะไม่มีใครตามรังควาญเธอได้ แต่เธอไม่ใช่ 'นางเอก'แล้วแบบนี้จะมั่นใจได้อย่างไรว่าผู้ชายที่เธอต้องผูกชีวิตไว้กับเขาจะเป็นเช่นพระเอกในละคร
“เธอกล้ามากปิ่นสุดา กล้าสร้างเรื่องมาหลอกลวงฉัน แล้วจะได้รู้กันว่าฉันจะลงโทษเด็กเลี้ยงแกะแบบเธอด้วยวิธีไหน” จบคำพูดเขย่าขวัญ เรือนกายแกร่งก็เคลื่อนกายเข้าหาด้วยความว่องไว ตาคมหรี่ลงอย่างขัดใจเมื่อเห็นกวางน้อยแสนสวยตั้งท่าจะหนีลงจากเตียงนอน มือหนาคว้าหมับที่ข้อเท้า ก่อนจะลากเธอกลับมานอนใต้ร่างเขาได้สำเร็จ
“จะทำอะไรคะ” ปิ่นสุดาร้องถามด้วยความตระหนก ใบหน้าขาวใสซีดเผือด เมื่อเห็นแววตาของเขา ที่มองเธออย่างลามเลีย หญิงสาวขนลุกไปจนทั่วสรรพางค์เลยทีเดียว
ชายหนุ่มยิ้มเย็นเมื่อเห็นแววไหวระริกในดวงตาคู่งามยามมองเขาอย่างหวาดหวั่น ตอนนี้ทำมากลัว ทีตอนทำไม่คิด
“แล้วเธอคิดว่าฉันกำลังจะทำอะไรล่ะปุยนุ่น” เขากล่าวเสียงพร่า ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปหาใบหน้ารูปไข่ช้าๆ
“ไม่นะ ไหนคุณสัญญาแล้วไงคะ ว่าจะรอจนกว่าจะถึงวันเกิดของปุยนุ่น” ปิ่นสุดาส่ายหน้าไปมา เธอทวงถามหาคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองเขาอย่างวิงวอนขอ เรือนร่างกลมกลึงดีดดิ้นอย่างต้องการจะหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา แต่ก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน เพราะเขาโถมกายทาบทับเธอเอาไว้ทั้งตัว มือทั้งสองข้างถูกจับยึดและตรึงเอาไว้ เรียวขาทั้งสองข้างถูกขาแกร่งล็อกเอาไว้ ยิ่งเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันของเขา ที่ประดับอยู่มุมปากยิ่งสร้างความหวาดหวั่น และหวาดกลัวให้กับสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างเธอ
“ฮึ มันก็แค่ลมปาก ทีเธอยังโกหกฉันเลย แล้วทำไมฉันจะต้องมายึดมั่นถือมั่น กับคำสัญญาบ้าบอปัญญาอ่อนนั่นด้วยล่ะฮะ”
แต่ละคำที่เล็ดลอดออกจากริมฝีปากร้ายช่างเชือดเฉือนจนเธอรู้สึกรวดร้าวไปทั้งตัวและหัวใจ เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือเขาไปได้อย่างไร หรือเธอต้องตกอยู่ในฐานะ 'เมียจำยอม'แบบนี้ตลอดไป...