ลมซ่อนรัก

เขาเป็นหมอ ส่วนเธอเป็นอดีตสาวเมืองกรุงที่กลับมาตายรังบ้านนอก

“แต่งงานกับผมได้ไหมภัทริน”

“ไม่” หญิงสาวกระชากเสียงตอบทันที “ทำไมฉันต้องแต่งงานกับคุณด้วยฮึ” กระถดหนีห่างเขาออกไปอีกสองศอกขู่ฟ่อราวแมวเจอหมา

“เพราะว่ามันเป็นข้อเสนอที่คุณไม่มีวันเสียเปรียบ”

“แต่งงานกันมีตรงไหนที่ผู้หญิงไม่เป็นฝ่ายเสียเปรียบยะ ถึงฉันร้อนเงินแต่ก็ไม่ได้ขายตัวนะ”

ปราณนต์เกากกหู ทำหน้ายุ่ง “มันคนละเรื่องกันเลย”

“เหมือนๆ กันแหละ” ภัทรินกอดอก “ถ้าฉันต้องเป็นของคุณแล้วรับเงินมา คงไม่ต่างอะไรกันสักนิดเดียว” คำพูดขึงขังของเธอกลับเรียกเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอของคนตัวใหญ่ ได้ยินเสียงลมหายใจพ่นพรืดออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

“หัวเราะอะไรไม่ทราบ ไหนคุณบอกว่าพูดจริงจัง แล้วหัวเราะทำไม” ...ฉุนขาดแล้วนะว้อย

“ผมยังพูดไม่ครบถ้วน คุณก็รีบตีโพยตีพายไปเป็นตุเป็นตะแล้ว” ดวงตาภายใต้คิ้วคมเข้มพราวอาการขำ “ถ้าแต่งงานกัน สาบานว่าจะไม่แตะต้องเลยนะคุณภรรยา”

ภัทรินรับรู้แค่ ถ้าแต่งงานกับเขาเธอจะได้เงินมาชดใช้หนี้ ไม่มีดอกเบี้ย ไม่จำกัดระยะเวลาใช้คืน หากหมดหนี้สินเมื่อไรเท่ากับสิ้นสุดพันธะสัญญาต่อกัน ทั้งคู่สามารถเลิกร้างจากไปตามทางของตนเอง เพราะเหตุนี้จึงไม่มีเรื่องพฤตินัยเข้ามาเกี่ยวข้องเป็นเพียงแค่สมรสลวง สำหรับปราณนต์ได้ประโยชน์จากการยื้อเวลา แต่เธอตอนนี้ไม่เหลือเวลาให้ผัดผ่อนอีกต่อไปแล้ว...

“ผมจะดูแลอย่างดี ไม่มีวันทอดทิ้งหรือออกนอกลู่นอกทางใดๆ ตลอดระยะเวลาที่ยังได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน จนกว่าคุณเป็นฝ่ายบอกว่าเลิกร้าง แล้วผมจะปล่อยคุณไป” เขากระซิบในความเงียบ

“ว่ายังไง อยากแต่งงานกับผมไหม...”

ชั่วอึดใจที่คำตอบจากหญิงสาวเสมือนเนิ่นนานเป็นนิรันดร์