กรรมสิทธิ์รักเทพบุตรร้าย

“คุณรู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่หา!ปรินดา ว่าทำไมแม่คุณถึงอยากให้คุณหมั้นและแต่งงานกับผมนัก”
“คุณนี่ถามแปลกนะ" พอเห็นว่าจู่ๆเขาก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมา ความไม่เข้าใจก็ทำให้ปรินดาฉุนกึกขึ้นมาเหมือนกัน หล่อนลุกยืนประจันหน้ากับเขา ดวงตาสีนิลจ้องหน้าคู่หมั้นหนุ่มนิ่ง
“ผมว่าคุณรู้อยู่แล้วนะ ถ้าคุณจะไม่แกล้งโง่” ท่าทีแสดงว่าไม่รู้ของหล่อนยิ่งทำให้ความโกรธพุ่งขึ้นในอารมณ์ของอนาวิน เขาเคลื่อนกายเข้ามารวบเอวคอดกิ่วเอาไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแรง ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองคนตรงหน้าดังต้องการเผาร่างทั้งร่างให้มอดไหม้เหลือเพียงเถ้าธุลี
“นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” หล่อนพยายามรัวกำปั้นเล็กๆลงกับแผ่นอกกว้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำ ไม่เป็นผลดีกับหล่อนเอาเสียเลย เพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยร่างหล่อนเป็นอิสระแล้ว ดวงหน้าเรียวกลับโฉบลงมาแนบริมฝีปากหยักลึกลงกับกลีบปากบางอย่างจาบจ้วง
อนาวินสัมผัสได้ถึงความนุ่มละมุนจากกลีบปากบาง ค่อยๆละเลียดความหอมหวานจากทุกอณูเนื้อเรียวปากภายนอกแผ่วเบา แล้วค่อยๆทวีความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ โสดประสาทยินเสียงอู้อี้ ขลุกขลักในลำคอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหอบหายใจสอดประสาน เมื่อเขาค่อยๆสอดปลายสัมผัสอ่อนอุ่นล่วงล้ำเข้าไปภายใน ครู่ต่อมาปลายสัมผัสอุ่นละมุนก็ค่อยๆตอบสนองราวกับคุ้นเคยกัน ยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่า หล่อนกับไอ้หมอนั่นจะต้องคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี...