สงครามของรักแท้

“ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่กลับล่ะ” เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
“โตก็เหมือนกันดูแลตัวเองดีๆ ด้วย ลาก่อน” น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาจากไหนก็ไม่รู้มากมายเพราะฝืนเข้มแข็งต่อไปไม่ไหว หญิงสาวเอามือปิดปากไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไปให้คนที่เดินจากไปได้ยิน เธออยากมองเขาจนวินาทีสุดท้าย เราจะไม่ได้เจอกันตลอดไป
ลาก่อน รักแท้เจ็บยอกไปทั้งทรวงอก รู้สึกเหมือนโดนเด็ดขั้วหัวใจเมื่อร่างใหญ่ที่ซูบผอมหันหลังเดินจากไป ดีแล้วเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว หญิงสาวบอกตัวเองขณะกำหมัดแน่นข่มใจไม่ให้วิ่งตามเขาไป เธอมีปัญหาอีกมากมายที่ต้องสะสาง เรื่องแรกที่ต้องทำอย่างรวดเร็วคือต้องรีบโทรไปแก้ตัวกับแม่ หญิงสาวปาดน้ำตากลั้นสะอื้นเดินกลับที่พักอย่างเร่งรีบ
ความรัก...ไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป
ความรัก...ไม่จำเป็นต้องบอกเขาให้รับรู้
สงครามไม่ได้โทรบอกให้เพื่อนรักมารับ เขาเดินขึ้นไปสู่ถนนเล็กๆ อย่างเหม่อลอยราวกับตัวเองกำลังฝันไป แล้วต้องสะดุ้งตกใจเพราะมีมอเตอร์ไซค์ขับมาปาดหน้า
“มึงมาหากูถึงที่นี่ กูคงปล่อยมึงไว้ไม่ได้” พัชรพลมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ แม้ไม่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกันแต่เขาก็รู้ว่ารักแท้ใจแข็งไม่ยอมกลับไปง่ายๆ แต่ถ้าโดนตื๊อไม่รู้จักจบสิ้นล่ะ
สงครามหยุดเดินทำเพียงเลิกคิ้วมองไม่พูดอะไร แล้วก็เดินต่อไป
พัชรพลทิ้งรถเดินตามไปเหนี่ยวไหล่ศัตรูหัวใจเขาให้หันกลับมาแล้วซัดหมัดเข้าเต็มๆ หน้าจนอีกฝ่ายล้มไปกองอยู่กับพื้น
“ลุกขึ้นมาสิวะ กูทนตีนทนมือมึงมาหลายครั้งแล้ว วันนี้มาสู้กันอีกสักครั้ง” ไม่มีรักแท้เขาไม่จำเป็นต้องออมมือเรียกคะแนนความสงสาร ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเธอไม่เคยให้คะแนนความสงสารกับเขาเลยก็ตาม เขายอมแพ้ผู้ชายคนนี้มาตลอดแต่หญิงสาวไม่เคยเห็นใจ
พีรสาไม่ได้โทรหารักแท้แต่หญิงสาวโทรหาพี่ชาย พัชรพลจึงตามเฝ้ารักแท้อยู่ห่างๆ เพื่อรอโอกาสนี้ โอกาสเอาคืน
“มึงบ้าหรือเปล่าวะไอ้พล” ชนะแล้วไม่ใช่หรือไง จะมาอะไรกับเขาอีกนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนขอไว้ เละแน่มึง สงครามถ่มเลือดในปากขยับตัวลุกขึ้นยืน
“ของของใครใครก็หวง มึงต่างหากที่บ้าไม่เลิก”
“หึ! ถ้าเป็นของมึงจริง แล้วมึงจะกลัวอะไร กลัวโดนแย่งหรือไง” ชายหนุ่มแค่นยิ้มเหยียดๆ ก็เลยโดนยันโครมเข้าให้อีกครั้ง
คราวนี้เรียกว่าเป็นการซ้อมน่าจะถูกเพราะไม่ว่าพัชรพลจะเตะต่อยถีบยังไงสงครามก็เอาแต่คู้ตัวไม่ยอมสู้ ชายหนุ่มคิดเพียงว่า ปล่อยมัน ที่เขาเคยยำมันถือว่าหายกัน
“สู้สิวะ ทำไมมึงไม่สู้” พัชรพลยิ่งโมโหกระหน่ำเท้าใส่อีกฝ่าย
กูไม่สู้ เพื่อนกูขอไว้ เชิญมึงตามสบายเลย เอาเลยเอาให้หายแค้น
ถ้ากูรอดไปได้นะไอ้โชมึงต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กูและดูแลกูจนกว่ากูจะหาย แต่ถ้ากูตายกูจะเป็นผีตามหลอกหลอนมึง แล้วเขาก็หลับคาเท้าศัตรูหัวใจ