คนรักของมัจจุราช

เธอเป็นสัตว์เลี้ยงที่แสนจะน่ารัก(?) อย่าขัดใจ อย่าหักหลัง อย่าเห็นคนอื่นดีกว่าเจ้านาย
อา... เห็นภาพแล้วนะว่าเจ้าของนี่มันบ้าแค่ไหน

“เอาเบอร์วิกเตอร์มา ฉันจะติดต่อหาเขา” เธอเอ่ยถามถึงเบอร์บอดี้การ์ดคนสนิทของเขา
ไม่รู้ทำไมเขาถึงหัวเสียขึ้นมาทันที อาจเพราะรู้สึกเหมือนถูกรังเกียจผลักไส ความรู้สึกนั้นทำให้เขามีสีหน้าไม่น่ามอง มือหนาบีบคอเล็กที่อยู่ใกล้แล้วกระซิบรอดไรฟัน
“ก็ดี บอกมันด้วยว่าฉันจะพาเธอกลับไปด้วย” อารมณ์แปรปรวนง่ายไม่ได้ทำให้หญิงสาวตกใจ ขนาดหายใจไม่ออกก็ยังไม่เอ่ยขอให้ปล่อย เพียงหลุบตาลงต่ำทำหน้าเมินเฉย
“อย่ามาทำหน้าเบื่อหน่าย ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ รับรองเลยว่าจะลากกลับไปด้วย จะขังให้สำนึกว่าไม่ควรทรยศหักหลัง คิดว่าใครที่ชุบเลี้ยงเธอมาจนโต คิดว่าใครเป็นเจ้านาย ถ้าไม่มีฉันเธอได้ตายไปนานแล้ว” มือหนาสะบัดออกแรงจนเธอหน้าคว่ำ หญิงสาวขยับมานั่งตัวตรงท่าเดิมแม้เขาจะมีลมหายใจที่เกรี้ยวกราด อย่างนี้ค่อยสมเป็นโซแลง เขาไม่ตายง่ายๆ แน่
“ฉันไม่ยอมกลับไปกับคุณหรอกนะ” เธอพึมพำตอบไม่ได้สำนึกเลยว่าจะทำให้เขาโกรธแค่ไหน มือหนาคว้าหมับออกมาคิดจะบีบคออีกรอบ แต่หญิงสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเสียก่อน แววตาของเธอทำให้เขาชะงักไปครู่หนึ่ง
“อยากลงโทษก็ฆ่าฉันเสียตั้งแต่ตรงนี้ ตอนนี้เลยก็ได้ ไม่มีใครสงสัยคุณหรอก ฆ่าให้ฉันตายไปยังจะง่ายกว่า จะได้ไม่ต้องมาหงุดหงิดกับตัวตนของฉันอีก”
เสียงฉาดดังขึ้นเมื่อเขาตบเธอไม่เบานัก หญิงสาวหน้าชาเจ็บแต่ยังพอทนได้ สีหน้าของโซแลงเหมือนผีร้ายเข้าสิง เขาถลึงตามองเธอแล้วตวาดเสียงสูง
“หุบปากเน่าๆ ของเธอซะ ใครอนุญาตให้ตาย เงินหลายล้านที่ฉันใช้เลี้ยงเธอจนโตจะคืนด้วยความตาย? ตลกแล้วลมรำเพย อย่าคิดว่าโลกมันง่ายขนาดนั้น ได้ของบางอย่างไป ก็ตอบแทนมาให้สาสม ออกไป! ไม่อยากเห็นหน้า”