นิยามรักฉบับภคินท์

“บัว อย่าโกรธผมเลยนะ ช่วงนี้ผมแค่รู้สึกหงุดหงิดง่ายไปหน่อย” เสียงออดอ้อนดังมาจากคนขับรถ ทิพย์ลดาถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือไปกุมมือใหญ่ข้างที่ว่างอยู่ เพราะสามีใช้แค่มือขวาบังคับพวงมาลัยรถ
“เฮ้อ บัวไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี”
“ไม่เห็นยากตรงไหน บัวแค่อยู่ใกล้ๆ ผมก็พอแล้ว แค่ผมเห็นบัวในสายตาผมก็อารมณ์ดีแล้ว” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนราวเป็นคนละคนกับที่หาเรื่องคุณหมอเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
“ค่ะ บัวจะพยายามเข้าใจนะคะ” เขายกมือเธอขึ้นจูบหนักๆ
“บัวจ๋า...บัวสัญญาได้ไหมว่าจะไม่โกรธถ้าผมพูดอะไรออกไป” ทิพย์ลดาหันไปมองหน้าสามีอย่างสงสัย
“ผม...ผม อยากแวะโรงแรมข้างหน้าหน่อย”
“หิวหรือคะ” หญิงสาวเอียงคอมองสามี เข้าใจว่าส่วนใหญ่เขาชอบทานอาหารให้ร้านอาหารตามโรงแรม หรือไม่ก็ที่บ้าน
“ครับ...หิว”
ทิพย์ลดาแทบกรีดร้องเมื่อรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมขนาดกลางที่มีผ้าม่านสีเข้มกั้นไว้เป็นห้องๆ ทันทีที่รถจอด บริกรก็รีบวิ่งเข้ามาหา
“พี่ไม่ค้าง” เสียงเข้มเอ่ยก่อนจะยื่นธนบัตรสีเทาให้บริกร พร้อมกับบอกว่าไม่ต้องทอน ทิพย์ลดายังงงไม่หาย เธอไม่เคยเข้ามาในโรงแรมแบบนี้แต่รู้ดีว่าที่นี่เรียกว่าอะไร
“นี่คุณคินท์พาบัวเข้าม่านรูดหรือคะ” เสียงหวานเบาราวกับละเมอ
“ครับ...คือ ผมเองก็ไม่เคยใช้บริการหรอกนะ แต่แค่อยากลอง แล้วผมก็เอ่อ...นึกอยากลองเท่านั้นเอง” คนตัวโตอึกอักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ค่ะ บัวเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคะที่มีอะไรคุณคินท์บอกบัวเสมอ เอาเป็นว่าเราจะเข้าใจและรับฟังกันและกันทุกเรื่อง ดีไหมค่ะ” เธอโชคดีนักหนาที่สามีรักและไม่นอกลู่นอกทาง นี่ขนาดเขาอยากรู้ว่าม่านรูดเป็นอย่างไร เขายังชวนเธอมาลอง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นอาจจะชวนอีหนูไปแล้วกระมัง
“ไปค่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เราลองเปลี่ยนบรรยากาศดูแล้วกัน”
“ผมรักบัวที่สุดเลย”