อุบัติรัก บุพเพร้าย

อุบัติเหตุคืนเดียวผูกใจเขาให้ติดกับเพื่อนสนิทของน้องชาย
ค่ำคืนที่อีกฝ่ายจำไม่ได้แต่กลับตราตรึงอยู่ในความทรงจำเขาไม่รู้ลืม
กลิ่นกายหอมกรุ่น เรือนร่างเย้ายวน และอารมณ์พิศวาส


“หลับตาแบบนั้นจะทำได้ไหม ลืมตามองพี่ก่อน”
“พิมกลัว” เธอไม่เคยเห็น... อย่างน้อยก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็น จะให้เธอทำใจมองมันง่ายๆ ได้ยังไง
“ไม่ต้องกลัว มันกัดพิมไม่ได้หรอก” แต่มันแต่แทงพิมได้... เขาต่อท้ายในใจ ไม่กล้าพูดออกไปให้เธอตระหนก
“พิมหลับตาไม่ได้เหรอ” คำถามของเธอทำเอาธีรศิลป์อยากกัดลิ้นตาย ทำแบบนั้นแล้วเขาจะไปมีอารมณ์ร่วมได้ยังไงกัน
“พิมอยากให้พี่กลั้นใจตายใช่ไหม” เขาถามเสียงเครียด เห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าจึงพูดต่อ “ถ้าอย่างนั้นก็ลืมตา มองมันซะ”