โจรปล้นใจ

มันดีดตัวลุก ลงไปคว้ากางเกงมานุ่งทีละชิ้น โดยในมือคราวนี้คือปืน ขณะไอโฟนมันซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้ว สโรชารีบดึงชุดขึ้นมาสวม แต่ก็ไม่อาจสวมได้ ต้องใช้มือยึดสายไว้ตรงบ่า น้ำตาเปียกนอง จนเธอสงสัยว่าในรูปจะเห็นน้ำตาเธอไหม ก่อนสะดุ้งโหยง เมื่อมันดึงโทรศัพท์ออกมา เปิดให้เธอดูอีกครั้ง พลางสวมเสื้อไปด้วย
“ผมจะเอารูปนี้ไปขาย มีคนจ้างผมให้ถ่ายไว้ ห้าล้าน “
“อะ..ไร นะ !”
“ไม่รู้คนจ้างเป็นใครนะ เขาอยากได้รูปแบบนี้ของคุณจริงๆ เขาจะให้ผมห้าล้าน เดี๋ยวผมจะรีบเอาไปให้เขา “
“คุณกู้เหรอ ?”
เสื้อสวมแล้ว แต่ยังไม่กลัดกระดุม สโรชาจ้องแผ่นอกแน่นฉกรรจ์อย่างชิงชัง ไอ้คนมีขนหน้าอก เขาว่าใจดำ แม้แด๊ดดี้ก็มี แต่ขนท่านไม่ได้เป็นสีดำแบบไอ้. สัตว์นรกตัวนี้
“โอเค ที่รักทำกับข้าวกินต่อเถอะ หมดธุระผมแล้ว อ้อ ถ้าผมคิดถึง ผมจะแวะมาหานะ จะรีบไปเอาเงินห้าล้าน “
“หนึ่งล้าน เดี๋ยวนี้ !“
ภรถเลิกคิ้วสูง ซ่อนอาการลิงโลดไว้ภายใต้สีหน้าแสยะยิ้ม “ห้าจ๊ะ ที่รัก ผมต้องการห้าล้าน ..ผมมีธุระต้องใช้เงินก้อนนี้ด่วนด้วย ไม่เป็นไร มีคนพร้อมจะให้ผมอยู่แล้ว งั้น ..ไปก่อนนะ เอาไว้ว่างๆ คิดถึงเมื่อไหร่ ผมจะมาอีก รสจูบผมเป็นไงบ้าง ? ดีกว่าคนแก่เจ็ดแปดสิบแน่นอนน่า...”
ว่าแล้ว เขาก็หยิบกระเป๋า ทำทีจะรีบไป เพียงก้าวได้สองก้าว เสียงบอกก็บอกมาพร้อมอาการสะอื้น
“ตอนนี้ ฉันมีแค่ล้านเดียวในบ้าน ..ฉันจะให้อีกล้าน รวมเป็นสองล้าน เหลือให้ฉันไว้ใช้จ่ายบ้าง ..”
“ห้า! ไม่มีต่อรอง เอ ผมก็สงสัยอยู่นะว่า คนที่จ้างผมมาทำเรื่องแบบนี้ เขาต้องการอะไร “
นัยน์ตาชุ่มน้ำตามีรอยเจ็บช้ำ ทำไมเราจะไม่รู้...สโรชาปาดน้ำตา ลูกชายป๋า ที่สังคมพากันแปลกใจ ที่เขายินดีให้เงินก้อนใหญ่แก่แม่เลี้ยงยังสาว แถมยังให้คอนโดฯ ให้หุ้นส่วนหนึ่งของบริษัท คุณกู้เองหรือ ที่จ้างไอ้บ้านี่มาทำเรื่องแบบนี้ เขาคงต้องการทำให้เราเป็นหญิงแพศยาในสายตาญาติพี่น้อง เพื่อหาทาง ..เฉดหัวเราไปจากแวดวงของเขา
“ตอนนี้ ฉันมีอยู่เท่านี้จริงๆ ถ้า. ต้องการเท่านั้น ก็ต้องให้เวลาฉันไปถอนเงินที่แบงค์ “
แทนคำตอบ ปืนที่ถูกซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงถูกดึงออกมา เล็งจ่อมาที่หน้าผากเธอ