หลงทางรัก

“เชอะ! ทำเป็นหัวสูง ตะก่อน เป็นเข็มทอง สีอ่อน มาเดี๋ยวนี้ เป็นคุณเขมมิกา เฮ่ย ใครจำนามสกุลใหม่ไฮโซฯประจำซอยได้มั้ย ที่น้าคองเคยบอกน่ะ “
“สีอ่อน เขาไม่เอา ไปเปลี่ยนเป็น ศรีสกุลรุณชาติ รึป่าว แบบยาวๆ ให้เหมือนนามสกุลผู้ดีเก่าน่ะ “
เขมมิกาขยักกไหล่ ไอ้พวกขี้อิจฉาตาร้อน ไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อชุดสวยๆ กระเป๋าแบรนด์แพงๆอย่างชั้น ทำเป็นเห่าหอนไล่จิกไล่กัด เชอะ ใครสนวะ!
ได้ยินเสียงรถแล่นชะลอๆด้านหลัง หญิงสาวยิ้มที่มุมปาก ทำทีเป็นเบี่ยงหลบเหมือนคนอื่นๆ จากหางตาชำเลืองแว่บ พอเห็นหน้ารถสีดำมันปลาบ ก็ถอนใจผิดหวัง...
เฮ้อ นึกว่า จะได้เจอคุณโป้งซะอีก ตั้งแต่วันที่ฟลุ๊คเดินเกือบถึงปากซอย รถสีบรอนซ์เงินเงาวับจิ้มมาเกือบชนเธอ แล้วก็หยุดเลย พอหันไป เห็นใบหน้าหลังกระจกที่ลดต่ำลง หัวใจแทบหยุดเต้น คุณโป้ง ชายในฝัน ที่เธอรู้สึกราวกับเป็นเจ้าชาย ที่เธอไม่มีวันได้เป็นสโนไวท์ หรือซินเดอริลล่า แต่ ..เขาก็จอดรถ แล้วก็ยื่นหน้าออกมาถาม
วันนั้น ได้นั่งรถสปอร์ต ที่เธอรู้สึกราวกับเป็นราชรถก็ไม่ปาน
แต่วันนี้ ..หญิงสาวถอนใจ เอาวะ ไงๆ ก็เป็นเบนซ์ล่ะ ถึงจะเป็นเบนซ์ที่เจ้าของไมได้นั่งมาด้วย แต่เป็นพีระ หรือพี เพื่อนบ้านในวัยเด็ก ที่บัดนี้ กลายมาเป็นคนขับรถให้ท่านนายพลไปแล้ว
“เข็ม ขึ้นมาสิ วันนี้ จะไปรับท่านที่ดอนเมือง “