นางบำเรอมือใหม่

เขารับน้ำเย็นไปดื่มจนหมดแก้วแล้ววางแก้วเปล่าไว้บนโต๊ะใกล้ตัว มัชฌิมาถามกึ่งประชดว่า
“มีอะไรผิดปกติไหมคะ”
“ไม่มี” เขาตอบสั้น ๆ
“ถ้างั้นก็กลับได้แล้วสิคะ”
เขาทำท่าเหมือนจะยอมจำนนแต่แล้วก็กลับลำ
“อืม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะค้างกับเธอ”
“ไม่ได้ค่ะ” เธอร้องเสียงสูง
“ทำไมจะไม่ได้”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วคุณจะมาค้างกับหมี่ได้ไงคะ”
“งั้นเหรอ ถ้างั้น...เราก็มาเป็นอะไรกันก่อนก็แล้วกันนะ ฉันจะได้ค้างกับเธอได้”
พูดจบเขาก็รวบตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่นพร้อมกับก้มหน้าวูบลงมาบดเบียดริมฝีปากหยักได้รูปลงบนเรียวปากอ่อนนุ่มราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม บังคับริมฝีปากเล็กให้ยินยอมรับจุมพิตที่รุกเร้า เพียงจูบแรกวิธวินท์ก็รับรู้ด้วยประสบการณ์ว่าเธอไม่เคยสัมผัสรสจูบ ครั้งแรกที่ถูกเขาจู่โจมเธอตกใจจนตกอยู่ในภวังค์ จึงเป็นโอกาสให้เขาจูบเธอถนัดถนี่ขึ้น เรียวปากอันช่ำชองดูดดื่มกลืนกินกลีบดอกไม้ที่หอมหวานอย่างกระสัน ลิ้นเรียวร้อนชอนไชเข้าไปกวาดพลิ้วอยู่ในอุ้งปากเล็กทว่าดึงดูดให้ดื่มด่ำอยู่เป็นนิจ