พิฆาตรักอสูร (บันทึกลับ รักสีเทา)

“ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด แล้วนายเป็นแบบไหน? หรือว่า...นายไม่ใช่ผู้ชาย”
“มะ ไม่ใช่!...แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่ได้มีรสนิยมอย่างท่าน”
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขับขัน ยิ่งหล่อนพยายามปิดบังตัวตนมากเท่าไหร่ ความเป็นจริงที่ซ่อนไว้ก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้พยายามทำตัวให้เหมือนชาย แต่กลับเก็บงำจริตของผู้หญิงไม่มิด
“แต่เรามั่นใจว่านายสามารถสนองตัณหาให้เราได้ และรสนิยมของเราตรงกัน ไม่เช่นนั้น นายคงไม่นั่งเขินจนตัวแดงไปหมดแบบนี้หรอก ดูสิ...หูเล็กๆ ของนายแดงแจ๋เลย”
ว่าแล้วฮัสมานก็ก้มลงงับหูหล่อนอย่างอดใจไม่อยู่
“อร๊ายยยยย อย่ากัดหูผมแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นผมกระโดดลงจากหลังม้าจริงๆ ด้วย”
ณัชชาตวาดแว้ด ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว รีบกุมใบหูของตนไว้ด้วยความตระหนก เมื่อถูกคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลังก้มลงมางับและเล็มเลีย
“ฮ่าๆๆๆ สยิวรึ”
ลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ยังคงเป่ารดต้นคอ สร้างความปั่นป่วนให้เธอไม่ลดละ
“ชิร์...ไม่ใช่สักหน่อย จักจี้ต่างหาก เอาใบหน้าของท่านออกไปไกลๆ เลยนะ”
ฝ่ามือเล็กดันใบดวงหน้าคมเข้มของอีกฝ่าย ให้ถอยห่างออกไปจากซอกคอของตน
“ฮ่าๆๆๆ”
ซึ่งฮัสมานก็ยอมผละออกมาแต่โดยดี ด้วยรู้ดีว่าหากตนรุกหนักเกินไป จะทำให้หญิงสาวตื่นกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก