พิสมัยในเขียน

การเขียนที่จะให้ได้ผลสมความปรารถนาสูงสุดนั้น ผู้เขียนมิเพียงแต่ต้องการให้ผู้อ่านเกิดความเข้าใจตามที่ตนต้องการเท่านั้น หากความปรารถนาสูงสุดของผู้เขียนก็คือต้องการให้เกิดความจับใจ ติดใจในข้อความและเรื่องราวนั้น การเขียนนั้นนับเป็น "ศาสตร์และศิลป์"
อีกทั้งยังเป็น "การสื่อความหมายที่ทำให้ส่วนรวมเกิดความเข้าใจตรงกัน" ที่ว่าการเขียนเป็น "ศาสตร์" ก็เพราะต้องมีระเบียบกฎเกณฑ์ แต่เป็นกฎเกณฑ์ที่ไม่แน่นอนตายตัวเหมือนกฎวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นไปตามธรรมชาติ ส่วนที่ว่าเป็น "ศิลป์" เพราะนอกจากจะใช้งานเขียนเป็นการสื่อสารแล้ว ยังต้องมีความงดงาม งดงามในกระบวนความ งดงามในการใช้ภาษา บางรูปแบบเขียนออกมาอ่านแล้วเกิดความไพเราะ อาทิ บทกวี การที่จะเขียนหนังสือให้ได้ดีนั้น จึงต้องรู้จักลองลิ้มชิมรสของการ "อ่าน" เพื่อนำเอาความรู้หรือแง่มุม สารประโยชน์จากการอ่านเข้าไปประมวลไว้เป็นข้อมูลดิบ หลังจากตกผลึกทางความคิดแล้วจึงถ่ายทอดออกมาเป็นรูปแบบของ "งานเขียน" การเขียนจัดอยู่ในหมวดสาระวิชาประเภท "ศิลปะ"

อาจกล่าวได้ว่า "งานเขียน" ถือเป็นงานศิลปะที่สูงส่งและยากยิ่งเพราะไม่สามารถสัมผัสด้วยโสตประสาท แต่ต้องสัมผัสด้วยใจและจิตวิญญาณ ศิลปะทางการเขียนจึงเป็นศิลปะที่สูงส่งและแน่นอนทีสุด ศิลปะทุกชนิดต้องอาศัยความชำนาญไม่ปรากฏตำราใดที่จะสอนถึงกฎเกณฑ์อันลี้ลับและลึกซึ้งนั้นได้อย่างแน่นอนตายตัว ต้องอาศัยไหวพริบ ประสบการณ์ จิตวิญญาณของผู้เขียน ศิลปะในการเขียน จึงต้องใช้เวลาบ่มเพาะและฝึกฝนจากประสบการณ์อันยาวนาน
หนังสือเล่มนี้จะเล่าขานที่มาที่ไปของกลยุทธ์การเข้าสู่อาชีพนักเขียน ด้วยการถ่ายทอดวิธีคิด วิธีเขียนแบบง่ายๆ ขอย้ำว่าง่ายๆ โดยไม่ซ้ำความคิดใคร ในรูปแบบ "ความรู้คู่ความบันเทิง Edutainment" ที่เจ้าตัวถนัดอย่างหมดเปลือก