สิเน่หาอาคม

…โอมโองการผ่านฟ้า กูจะร่ายมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ขอจงสำแดงฤทธิ์ครูโลกีย์ประสิทธิ์ให้แก่กู จงรักกู หลงกูมิไปไหน พิศวาสหลงใหลเพียงแต่กู อยากเสพสังวาสกายกูมิเสื่อมคลาย ด้วยอำนาจมนตราที่กูร่ายในบัดดล!
เสียงโองการอ่านอาคมดังแผ่วแว่วมาตามสายลมอ่อนๆ ราตรีอันมืดมิดไร้ดวงดารากระจ่างฟ้า มีเพียงเดือนเสี้ยวสีแดงดั่งโลหิตลอยเด่นตระการอยู่เหนือคฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนหน้าชายหนุ่มจะร่ายมนต์ดลคาถา บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดวังเวง แต่มิเนิ่นนานเท่านักก็บังเกิดเสียงโหยหวนหวีดหวิวดังระงมไปทั่ว สุนัขน้อยใหญ่ในละแวกใกล้เคียงพากันชูคอหอนประสานเสียงราวกับพวกมันพบเจอกับเรื่องเหนือธรรมชาติ ที่มนุษย์ปุถุชนสามัญไม่อาจพบพานได้โดยง่าย
ควันธูปหน้าโต๊ะบูชาที่เต็มไปด้วยเทวรูปหน้าตาน่ากลัวมากมายลอยละเลียดม้วนตัวเป็นเกลียวขึ้นไปจับตัวอยู่บนเพดานห้อง ปรากฏเป็นกลุ่มก้อนเลือนลางคล้ายหน้าภูติมารกำลังจ้องมองชายชุดขาวผู้อัญเชิญ ในนิมิตแห่งจิตนั้นดวงตาสีแดงเพลิงอันวาวโรจน์กำลังอำนวยอวยชัย บันดาลดลเพิ่มกระแสแห่งมนตราที่ผู้เคารพศรัทธาให้บังเกิดความขลังดั่งใจนึก ก่อนจะสลายหายไปเป็นอากาศธาตุดุจดังเดิม