หยุดรักไว้ ณ ลิลา

ลิลารู้สึกเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่เก็บสามีไว้คนเดียวไม่ยอมเผื่อแผ่ให้เพื่อนๆ เขาบ้าง แม้กระทั่งวิบูลย์ยังด่าเธออย่างคาบหยาบคายตามสไตล์ของเขาว่าเธอเก็บผัวเอาไว้ในไห
'เมื่อไหร่แกจะปล่อยผัวออกมาจากไหวะไอ้ลิ'
“พี่พาสออกไปเจอเพื่อนบ้างก็ดีนะคะ ดื่มสังสรรค์ไรงี้ เฮียหรรมบ่นลิจะแย่แล้วว่าเก็บพี่ไว้คนเดียว”
พัชรพลหัวเราะเขาก็โดนเพื่อนด่าเหมือนกัน
'ไอ้พาสเมื่อไหร่มึงจะโผล่หน้าออกมาจากไหเมียวะ'
“ไอ้หรรมมันด่าลิว่าเก็บพี่ไว้ในไหใช่หรือเปล่าคะ”
“ค่ะ พี่รู้ได้ยังไงคะ”
“มันด่าพี่เหมือนกันว่าหลงไหเมียจนโงหัวไม่ขึ้น” แล้วเขาก็หัวเราะจนหน้าแดง
ลิลาสงสัยว่าสามีขำอะไร “มีอะไรน่าขำคะ เฮียหรรมด่าไม่น่าตลก” หญิงสาวทำปากยื่นหน้างอ
พัชรพลบีบแก้มนุ่มแล้วก้มลงจูบเบาๆ ด้วยความเอ็นดูที่เธอไม่ประสาตามวิบูลย์ไม่ทัน เขาพูดกลั้วหัวเราะว่า
“เรื่องของผู้ชาย ผู้ชายเขาด่ากัน” วิบูลย์คิดว่าลิลาเป็นน้องประกอบกับหยาบคายกันมานานเป็นเรื่องปกติก็เลยกล้าหยอกเล่นแรงๆ แต่เมียเขาดันไม่รู้เรื่อง
ลิลาขมวดคิ้วไม่เข้าใจพัชรพลจึงสาธิตให้ดูประกอบคำบรรยาย ชายหนุ่มเลื่อนตัวลงซุกหน้าเข้าหาหว่างขานุ่มแล้วจูบฟอดๆ ก่อนจะฟัดแรงๆ พร้อมพูดชิดเนินเนื้อหอมกรุ่นด้วยเสียงอู้อี้ว่า
“นี่ไงคะที่ไอ้หรรมมันด่าพี่และก็หนูลิ หลงไหเมียจนโงหัวไม่ขึ้น”
กำลังเสียวซ่านลิลาต้องสะดุดกึก หญิงสาวกรีดร้องแล้วฟาดที่ท่อนแขนสามีแรงๆ
“มาตีพี่ทำไมคะ” พัชรพลเงยหน้าทำหน้ามุ่ย
“ตีฝากเฮียหรรม พี่ไปต่อยเฮียให้หนูที เฮียหรรมปากหมาคอยดูนะเจอหน้าเมื่อไหร่จะฟาดให้ปากแตก”
“เมียพี่ดุจัง” เขาหัวเราะแล้วซุกหน้าลงไปใหม่ปิดปากไหให้หญิงสาวหยุดพูดแล้วก็ได้ผล ลิลาครางวนไปจนกระทั่งเขาส่งความเป็นชายลงไปหา และมอบความสุขให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งลืมเรื่องวิบูลย์