ทุกองศาคือความรัก

“ผมถามอีกครั้งว่าจะคืนให้ผมทั้งหมดมั้ย” อลงกตอยากจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย แต่สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือยิ้มทั้งปากและตา เมื่อเดินมาถึงตัวเธออลงกตก็โอบแขนรอบตัวหญิงสาวที่กำลังหลับตาปี๋เพื่อที่จะใช้สองมือของเขาจับมือของเธอที่ถือกรอบรูปซ่อนอยู่ด้านหลังไว้แน่น
และราวกับโดนของร้อนริมนภาตัดสินใจปล่อยมือจากกรอบรูปและชักมือขึ้นมายันลำตัวเพื่อขวางร่างกำยำของคนที่พยายามดึงเธอให้เข้าไปใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น
“ปล่อยฉันได้แล้ว อยากจะเอาก็เอาไป แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เต็มใจซักนิด” ริมนภาจ้องตาเขม็งและพูดอย่างหงุดหงิด
“ ขอรูปคืนให้ผมเถอะนะ ไม่ได้เห็นตัวจริงได้ดูรูปก็ยังดี ” อลงกตก้มลงพูดข้างหูขณะที่ดึงตัวเธอเข้ามากอดอย่างอดใจไม่ไหว เขาเชื่อว่าริมนภาคงไม่ได้รังเกียจตัวเขา เพราะเธอเลือกที่จะเก็บกระดาษโน้ตของเขาไว้ที่หัวเตียงแทนการทิ้งลงขยะอย่างที่ควรตะเป็น
มาถึงตอนนี้เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่าอยากมีเธออยู่ข้างกายในทุกๆ วันของชีวิต และชายหนุ่มก็หลุดพูดอย่างที่คิดพร้อมจ้องเธออย่างเปิดเผยหัวใจ
“ไว้เมื่อไหร่ได้เห็นตัวจริงทุกวันแล้วจะคืนให้” แล้วอลงกตก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวตั้งตัวติด เพราะชายหนุ่มก้มหน้าเพื่อกดปลายจมูกโด่งฝังลงที่แก้มหอม และลากแผ่วๆ เลยมาถึงมุมปากที่นุ่มชุ่มชื้นดุจกลีบกุหลาบ ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ห้ามอะไร อลงกตก็ประทับริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล เสียงห้ามอึกอักในลำคอฝ่ายตรงข้ามไม่อาจหยุดยั้งความอ่อนหวานที่ส่งผ่านจากริมฝีปากหนาแต่ช่างเรียกร้องของอลงกตได้เลย
นานเท่าไหร่ไม่รู้แต่ริมนภารู้สึกเหมือนถูกขโมยลมหายใจจนแทบจะหมดแรง มือที่ตกอยู่ข้างตัวต้องขยับยกขึ้นดันหน้าอกชายหนุ่มเพื่อประท้วง และเมื่ออลงกตถอนริมฝีปากเขาก็ไม่วายลากริมฝีปากร้อนๆ มากดหนักๆอีกครั้งที่มุมปากก่อนที่จะเลื่อนผะแผ่วมาตามแนวข้างแก้มและจบลงที่ขมับอย่างตัดใจ
สุดท้ายอลงกตก็รั้งตัวริมนภาเข้ามากอดแน่นๆ อีกครั้งก่อนผละออกและจับจูงหญิงสาวมาหน้าประตูห้องพักปล่อยให้เธอยืนงงๆ อยู่ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปอุ้มกล่องใส่ของพร้อมกรอบรูปที่เพิ่งชิงมาได้วางอยู่บนสุด เขาจะต้องรีบกลับห้องให้เร็วที่สุด ถ้าขืนยังอยู่ในนี้ต่ออีก 5 นาที คงหักห้ามใจไม่ทำการล่วงเกินเธอได้อย่างยากลำบาก