อุบัติรักมัดใจ

“ก็ถ้าฉันมีปืนในมือเมื่อไหร่คุณก็จะพิการเมื่อนั้น เหมือนกัน”
“อย่างนั้นผมต้องรีบทำให้คุณยิงผมไม่ลงแล้วล่ะสิ”
“จะลองไหม นัดเดียวฉันจะทำให้คุณใช้งานไม่ได้ไปตลอดชีวิต” พิมพ์ลดาเชิดหน้ามองเขาตาต่อตาสบกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้
“มั่นใจนักนะที่พูดออกมาน่ะ”
“คนอย่างฉันพูดจริงทำจริงเสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไป…” เขาเปลี่ยนเป็นกำข้อมือเธอเตรียมลากออกไปจากห้อง

วศินกึ่งลากกึ่งจูงเธอเข้ามาในห้องนอนกว้าง เขาปล่อยข้อมือเธอ แล้วถอดเสื้อตัวนอกเหวียงหวือออกไปจากตัว เดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะมุมห้องดึงปืนออกมายื่นให้เธอ ต่างคนต่างสบตากันอย่างวัดใจ แต่พอพิมพ์ลดาเอื้อมมือไปเขากลับดึงกลับ เดินไปวางไว้บนหัวเตียง แล้วเดินกลับมาเผชิญหน้า

“ไม่ใช่ตอนนี้ ต้องหลังจากที่ผมมีอะไรกับคุณก่อน” พิมพ์ลดาเหยียดยิ้ม พร้อม ๆ กับฝ่ามือเธอที่สัมผัสกับใบหน้าเขามันแรงพอจะทำให้หน้าเขาถึงกับหันไปตามแรง