กาลครั้งหนึ่ง...ถึงความหลัง

หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา วินจะเคยรักหล่อนบ้างไหมนะ แม้การกระทำของเขาจะแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน แต่เพราะเคยถูกเขาทิ้งร่างไปนาน หลายปีที่ปั่นทอนกำลังใจของหล่อนทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน

ปีแรกเธอร้องไห้เกือบทุกวัน คิดถึงเขาเกือบทุกลมหายใจเข้าออก หล่อนต้องต่อสู้กับความไม่เข้าใจและความคิดถึง

กว่าจะก้าวผ่านมันมาได้โดยไม่มีน้ำตา ก็เล่นเอากลายเป็นคนเงียบงันไปเป็นปี ครั้นพอกำลังจะตั้งตัวได้ สายน้ำก็เข้ามาตอกย้ำความเสียใจ
“น้ำจะบินไปญี่ปุ่นเหรอ” เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นในงานเลี้ยงศิษย์เก่า
“อื้ม ติดต่อวินไว้แล้ว” หญิงสาวยิ้มเต็มใบหน้า วราลีเลยได้แต่ลบฉากออกมา

ปีที่สองของหล่อนทรมานยิ่งกว่าปีแรกเสียอีก แค่นึกถึงทั้งสองที่เดินเคียงกันแล้ว ใจของหล่อนก็จวนเจียนจะขาดรอนๆ

หลายปีที่เหลือเธอต้องใช้ความพยายามอย่างเหลือแสนในการลืมเขา พยายามที่จะลบวินออกจากหัวใจ แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเสียที

----------

จบแฮปปี้จ้า