รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน

ฉันเหนื่อยหอบจนหายเข้าแรงๆให้ถึงปอดก่อนที่จะเป็นลมตายไป
"แค่จูบเหนื่อยแล้วหรอ ฮึ " ไอ้คนตรงหน้ายิ้มเยาะ ผลักฉันล้มนอนบนโซฟาขึ้นคร่อม ปัดปอยผมที่ติดแก้มออกให้
จุ๊ฟ
เขาหอมแก้มฉัน
"หายใจไม่ทันนี่" ฉันเถียงเขากลับหน้าง่ำ
จุ๊บ
เขาจุ๊บปากฉันอีกแล้ว แล้วยังจะมาทำหน้าตาหล่อๆใส่ฉันอีก แค่นี้ก็จะละลายตายอยู่แล้วนะ

"ไม่มีใครตายเพราะจูบหรอกรู้มั้ย " ไบรอันต์ก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆด้วยเสียงที่เซ็กซี่
"ใครจะไปรู้" ฉันเถียงกลับหน้าแดงระเรื่อ
.....

"อื้อ..." ฉันครางด้วยความรำคาญไม่รู้อะไรมากวนอยู่แถวๆหน้าอก แต่ปัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออก แล้วนี้ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ยจำได้ครั้งสุดท้ายฉันดูรูปจากโทรสับอยู่นี่น่า
"จะดิ้นทำซากอะไรนักหนา"
"เอะ?...เฮ้ย..." ฉันหันไปตามเสียงทันทีก็เห็นไอ้คนใจร้ายทำหน้าหล่อๆคิ้วขมวดกอดฉันจากด้านหลัง
"ปล่อย! อื้ออ!" ฉันผลักไอ้คนใจร้ายที่กอดฉันออกแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเขาไม่ยอมปล่อยแถมกอดแน่นกว่าเดิมอีกด้วย
"นอน ง่วง!" พูดน้ำเสียงเข้ม กลัวตายแหละ แบร่ๆ
"อย่านะไบรอันต์" ฉันส่งเสียงปราม
"หอมหน่อย" ไอ้คนหน้ามึนยังมีหน้ามาขอหอมแก้มคนอื่นซึ่งๆหน้าแบบนี้อีก
"ไม่!.." ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
"ตอนเด็กฉันยังหอมได้เลย" ไอ้คนหน้ามึนผงกหัวขึ้นมาตอบหน้าตาย นั้นมันตอนเด็กนะเว้ย