เผลอรัก

=========================

“ความรักมักเล่นกล”
มายากลที่หาตัวจับได้ยาก อยู่เหนือการควบคุมและการคาดเดาก็คือความรัก ใครกันเคยบอกไว้ว่ารักควบคุมได้ เพิ่งรู้วันนี้เองว่ามัน
...ไม่จริงเลย!!

===============================

“ไม่ได้เรื่อง!! น่าเบื่อชะมัด”
“อ๊ะ!! อ๊ะ!! คุณฌอนขา...ชอบไหมค่ะ ดาวทำถูกใจคุณหรือเปล่า”
ชื่อนี้คงเป็นคนในความคิดของดาวซินะ ซี๊ดเสียงซู๊ดปากขย่มร้อนแรงอยู่นานจนร่างเธอเกร็งกระตุกถี่ ฉันรีบเข้าไปลูบไล้กอดปลอบ เธอแทบสลบไปในท่านั้น จึงทำได้เพียงช่วยประครองให้เธอลงนอนทั้งที่ใจอยากปลุกขึ้นมาถามว่า
“ฌอนคือใคร” คำถามในใจฉันกับค่ำคืนที่แสนทรมาน

=====================================

สะดุ้งหลุดออกมาจากฝันร้ายและความมืดมิด เปลือกตาปรือรับแสงสว่างจ้าบ่งบอกว่าเป็นเวลายามเช้าแล้ว ถามตัวเองซ้ำๆ ทั้งที่ยังไม่ได้สติ พยายามเพ็งมองรอบกายด้วยความสงสัย
“ทีนี่ที่ไหน”
“ห้องผมไงล่ะคุณ”
คำถามแผ่วเบาที่ฉันเอ่ยถามตัวเองถูกตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่คุ้นหู หันมองตามเสียงเบาราวกระซิบทันที เฮ้ย!! ใบหน้าระยะใกล้แทบจะชนกันอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณความตกใจ
“นายเป็นใคร”
“นั่นซิ!! ผมเป็นใคร แล้วคุณคิดว่าผมเป็นใครล่ะ”
คำตอบยียวนตอกกลับฉันมาแบบนั้น โถ่!! ฉันต้องรู้จักทุกคนบนโลกนี้หรือไง ถามยังกับตัวเองเป็นซุปตาร์คนดังคนครึ่งค่อนโลกต้องรู้จักงั้นแหละ



“ฉันไม่รู้!! แล้วฉันมานอนที่นี่ได้ยังไง”
ประโยคแรกเอ่ยตอบคำถามเค้า ส่วนประโยคที่ตามมานั้นฉันคุยกับตัวเอง กรอกตาดูฝาเพดานหรูหราไล่ลงมาจนถึงสิ่งของรอบกาย ผ้าห่มสีทึบปิดร่างให้ความเย็นวาบอย่างประหลาด อย่าบอกนะ!! ว่าเรา...
“แล้วนี่นายทำอะไรฉันเนี่ย ไอ้คนบ้า! ไอ้คนฉวยโอกาส! ไอ้โรคจิต!”
คำด่ามาทันความคิดและการมองเห็น สภาพเปลือยเปล่าทำให้ฉันรีบดึงผ้านวมผืนใหญ่มาสุ่มอยู่บนตัวให้แน่นหนาขึ้น พยายามม้วนกลิ้งจนอีกร่างเปิดโชว์ความโป๊ไม่ต่างกัน
“นาย!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า”
“ถามผม.. แล้วคุณล่ะใส่หรือเปล่า”
แสร้งทำเสียงดังถามอีกฝ่าย แทนที่เค้าจะตอบดีดีกลับยียวน กลั้วเสียงขำกวนประสาท สองมือรวบผ้าห่มไว้แน่นจิกกำจนรู้สึกเปียกชุ่มไปหมด ตาจ้องกร้าวไปที่อีกฝ่าย สภาพฉันตอนนี้คงไม่ต่างจากหนูจนตรอกที่กำลังท้าทายราชสีห์

“หืมม.. นายทำอะไรฉันเนี่ย”
“ผมคนเดียวซะที่ไหน คุณก็ทำด้วย”