The lonely garden สวนดอกไม้ ในความเดียวดาย

ภาพนั้นมันแวบเข้ามาหัวของพัช นั่นมันเกือบจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดคุยกับกันต์ ซึ่งไม่มีวี่แววเลยสักนิดว่าเขาจะคิดสั้นอย่างนี้..แล้วผู้ชายคนนี้ที่บอกว่าเป็นพี่ชายของกันต์...เขาอาจจะพูดโกหกก็ได้ ก็ในเมื่อเขาสามารถทำในสิ่งเลวร้ายขนาดนี้ ลักพาตัวเขามาที่นี่เขาอาจจะสร้างเรื่องขึ้น พวกสิบแปดมงกุฎเขาจะเชื่อได้อย่างไร...คิดมาถึงตอนนี้ พัชเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่บัดนี้เขาเดินไปนั่งที่ริมหน้าต่าง แสงที่สาดส่องเข้ามานั้นทำให้ภาพของชายหนุ่มพร่าเลือน..แต่แวบแรกที่เห็นนั้นเขารับรู้ถึงความเศร้า ความปวดร้าวของชายผู้นั้น มันเป็นภาพที่สร้างความประหลาดใจให้กับเขาอย่างมาก...เขารับรู้ได้หรือกับความเศร้านั้น...อาจเป็นเพราะเขาทั้งสองคนต่างจมดิ่งสู่ห้วงเหวของความปวดร้าว..และความทุกข์ทรมาน
“คุณ...พูดเรื่องจริง?” น้ำเสียงแหบพร่าของพัชดังขึ้นทำลายภวังค์หมองหม่น
“ถ้ามันไม่ใช่ความจริงก็คงดี..” ใบหน้าคมเข้มนั้นเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง เขานั่งไขว่ห้างเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียว พัชเพิ่งสังเกตมองไปรอบๆห้อง ห้องสีขาว..มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน วิวนอกหน้าต่างนั้นมีแต่ต้นไม้ร่มครึ้ม..เห็นทิวเขาอยู่ไกลออกไปลิบๆ พัชรู้สึกใจหายวาบ..นี่เขาถูกพามาอยู่ที่ไหนกัน..
“ทำไม..คุณถึงบอกว่าผมเป็นคนทำให้กันต์ตัดสินใจแบบนั้น” พัช ถามขึ้นแม้จะเกรงกลัวว่าคนตรงหน้าจะโมโหเข้ามาทำร้ายร่างกายเขาอีกครั้ง ข้อมือและข้อเท้าเขายังเจ็บเพราะถูกมัดอยู่เลย
“ก็กันต์ มันรักคุณไง...คุณอย่าเสแสร้งว่าไม่รู้..คุณหลอกใช้กันต์ใช่ไหม..พอกันต์รู้ความจริงเขาคงผิดหวังและเจ็บปวดมากจนตัดสินฆ่าตัวตาย!!...เพราะคุณ!!” น้ำเสียงนั้นเครียดแค้น พร้อมแววตาคมกล้าที่จ้องมองมา
“ไม่!!....ไม่จริง!!!..ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมผมไม่รู้อะไรเลย..กันต์ไม่ได้คิดแบบนั้นแน่นอน!!.” เป็นพัชที่ตะโกนตอบไปสุดเสียง เพราะเขาไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง