ตราบหัวใจยังไม่สิ้นรัก

“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอกฤทัย” น้ำเสียงนั้นเย็นชา “เคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าคนอย่างฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้”
“แต่ครั้งนี้มันจะไม่เป็นอย่างนั้น” หล่อนใช้สายตามองไปยังมือของเขาที่บีบข้อมือขวาหล่อนไว้แน่นอย่างรังเกียจ “ปล่อย มือคุณมันสกปรก”
“งั้นหรือ ใครกันแน่ที่สกปรก ฉันไม่เคยฆ่าลูกตัวเองหรอกนะฤทัย”
“หยุดพูดนะ”
“หรือว่ามันไม่จริงล่ะ”
“คนที่ทำให้มันเกิดขึ้น ก็คือคุณนั่นแหละ ปล่อยนะไอ้เลว ปล่อยไง” หล่อนสะบัดข้อมืออย่างรุนแรงจนพ้นการเกาะกุมของเขา เสียงหัวเราะห้าว ๆ ด้วยความสะใจของอิสระดังขึ้น
“เดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นเยอะเลยนะ เธอเรียกฉันว่าไอ้เลวงั้นหรือ ฤทัยที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้”
“ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ไปซะ ไปจากชีวิตของฉันกับพี่หมอ อย่ามายุ่งกับเรื่องของเรา”
“หึหึ ฉันลงทุนจ่ายเงินค่าฮันนีมูนของพวกเธอขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่าหรอกฤทัย ฉันจะทำลายการฮันนีมูนแสนหวานของเธอซะ”
“ไม่มีวัน คุณจะไม่มีวันทำอะไรฉันกับพี่หมอได้”
“ก็คอยดูแล้วกันฤทัย เธอก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง”