ร่ายรักพยัคฆ์ซ่อนใจ

“ห้องนี้แหละ”
เสียงบอกห้วนๆ
เขาเลิกคิ้ว เกิดอารมณ์อยากรวนขึ้นมาบ้าง จึงมองสบตากลมสีน้ำตาลอย่างกวนๆ ผลคือถูกแหวแว๊ดมาทันที
“มองอะไร? ถึงห้องตัวแล้วก็เข้าไปสิ”
“ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ” เขาถาม ก้มลงยิ้มอย่างยั่วๆ ใส่ตากลมที่เริ่มจะมองเขาอย่างไม่ไว้วางใจเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวทำเอาวงหน้าเรียวเล็กผงะ ทำตาขุ่นตอบกลับมา
“เรื่องอะไรล่ะฉันถึงต้องเข้าไปด้วย นี่ นี่ คิดอกุศลกะฉันใช่ไหม?”
“อกุศลยังไงเหรอ”
เขาถามไม่รู้ไม่ชี้ ขยับร่างสูงเข้าใกล้แทบจะเบียดร่างเล็กๆ สูงเพียงอกเขา ติดประตูถ้าหากเจ้าหล่อนจะไม่รีบยกมือเรียวบางยันใต้อกช่วงต่อกับพุงแบนราบและยังแน่นแข็งด้วยมัดกล้ามหน้าท้องของเขาเอาไว้
“แน้ แน้! นี่ถอยไปห่างๆ เลยนะ จะทำอะไรน่ะ?”
“ทำอกุศลไง ไหนๆ ก็ถูกกล่าวหาแล้วนี่” เขาตอบพร้อมทำตาวาวๆ อย่างที่คิดว่าจะดูหื่น
“อย่านะ! ขืนทำบ้าๆ ฉันร้องบ้านแตกจริงๆ ด้วย!”
“ไม่ได้จะทำบ้าๆ แต่ทำอกุศล”
เขาพูดไม่รู้ไม่ชี้ โน้มใบหน้าลงใกล้ดวงหน้าเรียวเล็กที่แหงนมองเขาตาโตยิ่งขึ้น