เมียบำเรอจอมทมิฬ

“ทะ…ทำไมคุณไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยล่ะคะ” คนได้ยินไม่ได้นึกตำหนิอะไรคนช่างถาม เขายิ้มก่อนจะเอ่ยตอบไปตามความจริง
“จะต้องใส่ให้เสียเวลาทำไมล่ะครับ เพราะอีกเดี๋ยว…ก็ต้องถอดออกอยู่ดี” คำตอบที่มาพร้อมจูบหนักๆ ที่แก้มขวาทำเอาคนที่ยังเตรียมใจรับกับสิ่งเหล่านี้ไม่ไหว ย่นคอหลบหนีความซาบซ่านพัลวัน
“คะ…คุณลูซคะ คะ…ว่าภัส…”
“ถ้าจะขอต่อเวลาไปอีกขอบอกเลยว่าไม่ครับ!” คนอะไรรู้ทันกันไปหมด บางครั้งก็ไม่อยากคิดหรอกนะว่าเขาอ่านใจเธอได้รึเปล่า
“ตะ…แต่ภัสกลัว” ประภัสสรสารภาพไปตามความจริง หวังว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจและยอมยื้อเวลาสำหรับเรื่องนี้ไปอีกสักหน่อยแต่เธอกลับคาดผิด เพราะว่าลูเซียสในวันนี้ไม่คิดที่จะรออะไรอีกต่อไป แค่สามวันที่เขายอมให้มันก็มากเกินพอแล้วสำหรับเรื่องนี้!!
เธอคงไม่รู้หรอกว่าการที่เขาทำได้แค่นอนกอดทั้งๆ ที่ในใจอยากจะจับคนตัวหอมมาฟัดให้หายอยากนั้น มันทรมานมากแค่ไหน
“คนดีของผม…ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น ผมไม่มีวันทำร้ายคุณ คืนนี้เราสองคนจะมีแต่ความสุขร่วมกัน คุณเชื่อใจผมไหม” คำพูดปลอบประโลมเพียงสั้นๆ ที่มาพร้อมอ้อมกอดแสนอบอุ่นทำให้ประภัสสรหูอื้อตาลายไปกับมันได้อย่างไม่ยากเย็นเลย สายตาทรงพลังของเขาจ้องมองกันเนิ่นนานนั้นราวกับต้องมนต์สะกดให้หยุดนิ่ง
กว่าจะรู้ตัวร่างกายก็ถูกผ่อนให้นอนลงบนเตียงกว้างไปแล้ว