ปฏิพัทธ์สวาท (นิยายขนาดยาว)

สามารถฟังเสียงอ่านนิยายเรื่องนี้ได้ ในชื่อ (พิศสวาทร่านรัก)
https://www.mebmarket.com/ebook-295837-พิศสวาทร่านรัก-ชื่อเดิม-ปฏิพัทธ์สวาท-หนังสือเสียง
.
หรือจะเข้าไปฟังได้ที่ช่องยุทูปนะคะ
https://www.youtube.com/watch?v=pjsliSXRqPc&list=PLpIU1W1J0WTboNRZJfDZb1El5weGQjvkQ&index=1
เข้าไปดูในเพลย์ลิสแล้วเลือกฟังได้เลยนะคะ
.
เขาหันกลับมามองหน้าเธอที่รีบเมินหน้าหลบสายตาของเขาพร้อมกับยกมือปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
"คุณดูสูงค่า น่าไขว่คว้า ดูลึกล้ำอย่างน่าหลงใหล แต่บางครั้งคุณก็กรีดหัวใจของผมให้เจ็บจนชา แล้วก็ทำทีท่าว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันเรื่องปกติ"
เธอก้มหน้าลงทั้งที่ยังเมินหน้าหลบสายตาของเขาที่กำลังจ้องมอง
"หากว่าฉันสามารถสร้างกล่องพิเศษขึ้นมาได้สักกล่อง ฉันจะเก็บความทรงจำที่เกี่ยวกับคุณเอาไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และบุคลิกที่งามสง่า บางครั้งดูน่ารัก ทำให้หัวใจของฉันหัวเราะได้ ฉันจะเก็บเอาไว้"
เธอค่อย ๆ หันมาแต่มองได้แค่อกของเขา เพราะไม่กล้าพอที่จะมองสบตา
"แล้วปิดกล่องให้สนิท จากนั้นก็โยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เมื่อมันถูกทิ้ง ความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณก็ต้องสูญหายสลายไปด้วย โดยที่ไม่ทำให้หัวใจของฉันเจ็บ"
ภัทร์จารินทรงกายลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ หันหลังให้เขา เดินไปที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ ตัวที่เขาเพิ่งลุกจากมา
"คุณกำลังล้อเล่นกับความเจ็บปวดของฉัน ในหัวใจของฉันมันไม่มีที่ว่างเพราะมีคุณอยู่ เสียงในหัวใจของฉัน มันร้องดังจนก้องหู มันบอกว่ารักคุณ ต้องการคุณ อยากอยู่กับคุณในทุก ๆ วัน"
เธอหลับตานิ่งหัวใจรู้สึกเจ็บลึก
"ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหน แต่สายตาของฉันเฝ้ามองหาแต่คุณ ตั้งแต่พบคุณครั้งแรก ตราบจนถึงวันนี้ สายตาของฉันก็ยังเฝ้ามองหาแต่คุณ แม้ในยามที่ห่างจากคุณ ในหัวใจของฉันก็ยังมีคุณอยู่ใกล้ ๆ"
เขารู้สึกอิ่มเอมใจเหลือเกินกับทุกคำพูดของเธอที่พร่างพรูออกมา หัวใจของเขามันกำลังยิ้ม ยิ้มอย่างสดใส แต่ตรงข้ามกับเธอที่กำลังเจ็บปวดอย่างสาหัส เมื่อต้องมาสารภาพรักในวันที่จะต้องเสียเขาไป
"รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้ว แม้ว่าบางครั้งฉันจะรู้สึกว่ามันห่างเหินไปบ้าง แต่ก็เพียงแค่บางเวลาเท่านั้น แต่ว่าวันนี้ฉันกำลังจะเสียมันไป ไม่ต่างจากความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจะถูกตัดอวัยวะ"
เธอพูดจบก็นิ่งพร้อมกับยกมือปิดปากเมื่อน้ำตามันไหลเสียงสะอื้นกำลังจะดังออกมา
"คำพูดคุณไพเราะและสวยงามเหมือนบทกวีของนักประพันธ์ที่มีจินตนาการที่ล้ำเลิศ แต่ในความเป็นจริงคุณรู้สึกกับผมอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า รอบกายของคุณไม่ได้มีผมคนเดียว ถามใจคุณดูแน่หรือยังว่า..แท้จริงหัวใจของคุณยอมรับใคร"
ภัทร์จารินปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลออกมาโดยที่พยายามขบริมฝีปากไว้ เธอยืนหันหลังให้เขา วางมือจับที่พนักเก้าอี้ไว้แน่น จิกมันด้วยปลายนิ้วของเธอ
"คุณทำให้หัวใจของผมสลายทั้งที่ร่างกายของผมไม่แตกดับ มันยังเคลื่อนไหวได้ แต่ผมไม่รู้รสชาติของอาหาร ไม่รู้ว่าหลับหรือตื่น ไม่รู้ว่าผมหัวเราะหรือยิ้ม ผมไม่รู้แม้กระทั่งว่า ผมขับรถจากบ้านมา ผมจะไปที่ไหน ทุกครั้งที่ผมรู้สึกตัว ผมมักจะไปอยู่ที่หน้าบ้านคุณ"
อิชฌน์หันไปมองทางด้านหลังของเธอ
"แต่ผมก็เห็นเขาคนนั้นในทุก ๆ ครั้งที่ผมไปถึง และผมก็มักจะไปถึงคุณช้ากว่าเขาทุกครั้ง ผมเจ็บ หัวใจของลูกผู้ชายคนนี้ก็ร้องไห้เป็นเหมือนกัน ผมเจ็บเป็นเหมือนกัน เพราะหัวใจของผมก็ทำด้วยเนื้อเหมือนหัวใจของคุณ"
เขาเดินมาที่ประตู
"ผมหมดธุระแล้ว"
เขาเปิดประตู
"อย่าลืมไปงานแต่งงานของผมด้วยล่ะ ผมจะถือว่าผมมาเชิญคุณด้วยตัวเองแล้ว"
เขาก้าวออกไปพร้อมกับปิดประตู ร่างบางระหงของเธอก็ทรุดลงแทบพื้น มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นปิดริมฝีปากบางที่กำลังสะอื้นไห้ออกมา เธอร้องไห้ราวกับคนเสียสติ แต่อิชฌน์กลับยิ้มร่าเมื่อก้าวพ้นออกมาจากห้องทำงานของเธอ

นิยายขนาดยาว วรรณกรรมสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น