เพียงรักนิรันดร์ เล่ม 2

“ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวมืดๆ อากาศออกเย็นเกิดไม่สบายไปจะว่าอย่างไร เจ้าฮวาน้อย”



ถ้อยรับสั่งห่วงหาอาทร ใครเลยจะคาดคิดว่าพญามังกรทรงพระราชอำนาจเปี่ยมล้นจนคนทั้งแผ่นดินกลัวเกรง...จะสามารถทอดสุรเสียงอ่อนหวาน อ่อนโยน นุ่มนวลถึงเพียงนี้ได้ ริมพระโอษฐ์ร้อนจัดเสมอมิว่าเวลาใด ประทับแนบช่วงคอขาวสะอาด ระเรื่อยจนถึงไหล่ลาดละมุน กรุ่นกลิ่นเนื้อนวลเจือจางอย่างสุดเสน่หา หากเป็นช่วงเวลาอื่นร่างน้อยคงสั่นสะท้านหวามไหว แต่ในเวลาที่หัวใจราวถูกถ่วงจนหนักอึ้งเช่นนี้ ทุกการกระทำ ทุกสัมผัสใกล้ชิดล้วนทำให้ ขอบตาเด็กสาวร้อนผะผ่าวมิได้...ด้วยคิดว่าวันใดวันหนึ่ง อีกไม่นาน คนที่อยู่ในอ้อมพระกรแข็งแกร่งนี้ อาจจะไม่ได้มีแค่เธอเพียงคนเดียวตลอดไป



“ ดูนี่สิ ข้ามีอะไรมาให้เจ้า”


สุรเสียงกระซิบตรงกลีบหูบอบบาง สิ่งที่ปรากฏอยู่ในพระหัตถ์คล้ายทำให้แสงเดือนกระจ่างหมดความหมาย จี้มรกตพราวพร่างราวสีสันของห้วงมหาสมุทรอันลึกล้ำสุดประมาณ เจียระไนเป็นรูปสี่เหลี่ยมเหลื่อมแสงพราวรุ้ง ร้อยด้วยสร้อยไข่มุกสามสาย งดงามเลอค่าจนเกินคำบรรยาย



“ สร้อยมรกตสวยที่สุดสำหรับเจ้า...ตามสัญญา ที่ช้าเพราะต้องรอคัดเลือกไข่มุกเหล่านี้เสียก่อน จะหาที่ขนาดเสมอกันก็แทบเลือดตากระเด็น”


เม็ดไข่มุกเรียงร้อยเป็นสร้อยสามสาย หาใช่เป็นสีมุกนวลขาวดารดาษ หากเป็นเงาเหลือบฟ้างามประหลาด ประกายเรืองรองแม้ต้องเพียงแสงจันทร์เลือนราง ยิ่งเมื่อทาบกับลำคอระหงผุดผ่องดุจเนื้อหยกขาว ภาพที่สะท้อนในกระงกเงา คือความงดงามและเลอค่าจนมิอาจประมาณได้เลย ดวงพักตร์คมคายแย้มสรวลละมุน เช่นเดียวกับอาการของพระหัตถ์ยามลูบไล้เส้นผมสลวยเงางาม...ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเจ้าบุปผางาม ต้องสวยที่สุด ดีที่สุด และเลอค่าที่สุดเสมอ


“ สวยจริง ไข่มุกงามรับกับผิวเจ้า แต่จะสวยยิ่งกว่านี้...ถ้าทั้งเนื้อทั้งตัวของเจ้าจะสวมใส่แค่สร้อยมุกเส้นนี้เท่านั้น”