เพลย์บอยร้ายปรารถนารัก

“น้ำแข็ง เรามีซัมติงรองกันแล้ว ลืมหรือไง เราต้องเคลียร์กัน”
“ฉันจำได้แค่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน มากกว่าเคยเห็นหน้ากัน คุณมีซัมติงรองกับคนเยอะแยะมากมาย ลืมๆ กับบางคนไปบ้างก็ได้ จำแค่ว่าฉันไม่รู้จักคุณ เราไม่รู้จักกันโอเคนะ” มณีดาราทำท่าจะหมุนตัวกลับ หากไม่ได้ยินประโยคถัดมา ที่ช่างร้ายกาจจนน่าเอาถาดเพ่นกบาล
“เดี๋ยวจะรีบไปไหน ฉันว่าเธอเป็นโรคหลงลืมไปแล้วล่ะ ต้องการให้ฉันทวนความจำให้อย่างเร่งด่วนไหม ลืมอะไรก็ได้ไม่แปลก แต่ลืมผู้ชายคนแรกลืมยากนะคนสวย” สายตาเขาเว้าวอนและยียวนแบบกวนโมโหเธอเป็นที่สุด “ที่ทุ่งลาเวนเดอร์กับบ้านท้ายสวน ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าตัวเองจำตำหนิ ไฝฝ้า บนเนื้อตัวเธอได้หมดทุกตารางนิ้ว ให้ฉันชี้บอกตอนนี้ยังได้ ส่วนเธอจำได้บ้างมั้ยว่ากี่นิ้ว”
มณีดาราเบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปชั่วขณะ “นี่คุณ!”
“ฉันหมายความว่า แผงอกฉันมันกว้างสักกี่นิ้ว” เคลย์ตันเลิกคิ้วสูงอย่างกวนโทสะ “เธอคิดอะไรเหรอ อย่าบอกนะว่าคิดถึงเรื่องความยาวใต้สะดือ” คนเจ้าเล่ห์แสนร้ายกาจยิ้มหยั่งเชิง
“ทุเรศ คนบ้า มีแต่คนแบบคุณเท่านั้นแหละที่คิด พูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ หน้าหนาที่สุด”

(เรื่องนี้เคยตีพิมพ์แล้ว)