บ้านใกล้ใจเคียง

เพราะหัวใจใกล้กัน...เพียงรั้วกั้น

อยู่ ๆ ในอกมันก็เต้นเร่าด้วยความยินดี แต่...ยังหรอก ชยพัทธ์ไม่มีทางผลุนผลันออกไปทักโดยที่ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแน่ ยิ่งวิสัยทัศน์พร่าเลือนไม่เอื้อให้เห็นอะไรมากไปกว่าท่าทางร้อนรนของ ‘เธอ’ ขณะชะเง้อชะแง้มองเข้าไปในบ้านร้างซึ่งมันก็ไม่น่าจะแปลได้หลายทางนัก เขากำลังสงสัยและคิดว่าเจ้าหล่อนอาจเป็นญาติฝ่ายบิดาที่มาต้อนรับเขากลับบ้านหรือเปล่า

...ถ้าตลอดสิบสามปีนั่นได้กลับมาสักครั้งก็คงรู้หรอก...

“พี่พัด ! นั่นพี่พัดใช่ไหมคะ”

ต่างจากเสียงถอนหายใจเรื่อยเปื่อยของเขา หญิงสาวปริศนาคนนั้นร้องตะโกนแข่งเสียงฝน กึ่งเดินกึ่งวิ่งข้ามฝั่งมาหยุดยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้าเขาซึ่งกำลังงงงัน สมองประมวลความจำโดยอัตโนมัติว่าเคยเห็นเธอมาก่อนหรือไม่